Poezi nga Jaime Sabines
Butësisht, padurueshëm, ti më lëndon.
Merrma kokën. Këputma qafën.
Asgjë s’më mbetet pas kësaj dashurie.
Midis gërmadhave të shpirtit tim kërkomë,
aty dëgjomë.
Diku aty ka mbetur zëri im dhe thërret,
kërkon mrekullinë tënde, heshtjen tënde që ndrit.
Duke kaptuar mure, mjedise, mosha,
fytyra jote (sa qartë duket fytyra jote!)
prej vdekjes vjen, prej dikurshëm,
nga dita e parë që botën të zgjojë.
Ç’fytyrë e qartë, ç’dritë e butë,
dritë e përhumbur,
ç’përvijim i ëmbël mbi gjethe uji!
I dua ata sy, i dua, i dua sytë e tu.
Si fëmija i atyre syve jam,
jam si një pikë loti i syve të tu.
Ngremë. Te këmbët e tua kam rënë,
ngremë nga toka, nga hija ku ti shkel,
nga cepi i dhomës tënde që kurrë,
as në ëndërr nuk e sheh.
Ngremë. Në duart e tua kam rënë
dhe dua të jetoj, të jetoj, të jetoj.
Në shqip: Erion Karabolli
ObserverKult
—————————–
LEXO EDHE:
