Është dashuria. Do më duhet të fshihem a t’ia mbath.
Rriten muret e burgut të saj, si në një ëndërr të frikshme. Maska ngashënjyese ka ndërruar, por si gjithnjë është e vetmja.
E ç’më duhen hajmalitë mua: ushtrimi i letrave, erudicioni i vagët, rishtaria në gjuhën e përdorur prej nordikut të sertë për t’u kënduar detrave dhe shpatave, paqja e miqësisë, galeritë e Bibliotekës, gjërat e zakonshme, huqet, dashuria e re e sime mëje, hija ushtarake e të vdekurve të mi, nata e përjetshme, mera e gjumit dhe e ëndrrës?
Kohën e mas me praninë a mospraninë tënde.
Tani kana coptohet mbi burim, tani njeriu zgjatet drejt zërit të zogjve, tani ata që shikojnë në dritare janë muzgulluar, por terri ende nuk e ka ndehur paqen.
Është dashuria, e di: ankthi dhe paqtimi kur dëgjoj zërin tënd, shpresa dhe kujtesa, tmerri i të jetuarit në pafundësi,
Është dashuria me mitologjitë e saj,
me magjinë e saj të vogël e të kotë. Është një kthesë udhe ku s’guxoj të kaloj.
Tani më kërkojnë ushtritë, hordhitë.
(Kjo dhomë është irreale; ajo s’e ka parë.)
Më skllavëron emri i një gruaje.
Një grua ma trishton tërë trupin.
Përktheu: Azem Qazimi
Përgatiti: ObserverKult
Lexo edhe:
“Sapo mbaroi detyrën, ai vrapoi drejt meje për të më parë për pesë minuta.
Sepse më shumë nuk më lejuan të ngrihem në këmbë. Për mua kjo është dashuria”.
Giulia Pascutti postoi në Facebook një fotografi të shkrepur nga dritarja e dhomës së gjumit të Spitalit Universitar “Santa Maria della Misericordia”…
Lexo tekstin e plotë KETU