Kamy: Një miqësi e përtejvarrit
Kur Albert Kamy ishte në Stokholm për ta marrë çmimin Nobel, dha një konferencë për shtyp. Një gazetar e pyeti: “Cilët janë miqtë tu më të afërt?”
Kamy u përgjigj: “Rene Shar dhe Simonë Vej”.
Gazetari ia ktheu: “Por Simonë Vej tashmë ka vdekur”.
Atëherë Kamy tha: “Po, por vdekja nuk ka ndikuar në miqësinë tonë.
“Robert Zaretsky – “The Subversive Simone Weil”
ObserverKult
Lexo edhe:
ALBERT KAMY: NJERIU I REVOLTUAR OSE NJERIU QË THOTË JO!
Ç’është një njerí i revoltuar? Një njerí që thotë jo. Mirëpo, nëse ai kundërshton, ai nuk heq dorë: ai është gjithashtu një njerí që thotë po, sapo bën lëvizjen e parë. Një skllav, i cili ka marrë urdhra gjithë jetën, por që papritur e gjykon të papranueshme një urdhëresë të re. Cila është përmbajtja e kësaj “jo”-je?
Ajo do të thotë, për shembull, “gjërat kanë zgjatur së tepërmi”, “deri këtu po, përtej jo”, “po shkoni tepër larg”, apo dhe, “ka një kufi që nuk do ta kapërceni”. Shkurt, kjo “jo” pohon ekzistencën e një kufiri. Të njëjtën ide të një kufiri e ndeshim sërish në ndjesinë e të revoltuarit se tjetri po “e tepron”, se ai po e shtrin të drejtën e tij përtej një kufiri nga ku një tjetër e drejtë i del përpara dhe e kufizon atë.
Kësisoj, fryma e revoltës mbështetet, njëherazi, mbi kundërshtimin e prerë të një ndërhyrjeje të gjykuar si të papranueshme dhe mbi sigurinë e vagullt për një të drejtë të pamohueshme, ose më saktë përshtypjen, tek i revoltuari, se ai është “në të drejtën e tij për…” Revolta nuk mund të mendohet pa ndjesinë se ti vetë, në njëfarë mënyre, dhe diku, ke të drejtë.
Pikërisht për këtë skllavi i revoltuar thotë njëherazi po dhe jo. Ai pohon, në të njëjtën kohë me kufirin, gjithçka që ai vë në dyshim dhe kërkon të mbrojë brenda këtij kufiri.
Tekstin e plotë e gjeni KETU
ObserverKult
