Tani agimi po më sjell një degëz
me trëndafila të bardhë. Por unë s’i dua.
Jo për këta trëndafila, për kundërmimin
e kurmit tënd kam ardhur sot këtu.
Jam zgjuar. Kurmi yt i paharrueshëm
kujtimin tim tani do ta përmbytë.
Ti me aurorën e trishtë njësh je bërë
dhe sipër tokës ngrihesh qetësisht.
Drejt meje vjen me bonjakërinë e ditës
dhe shtratit i afrohesh krahëhapur.
Ashtu si ardhja e ngadaltë e dimrit,
ashtu si zgjimi nga një harrim i gjatë.
I verbër e i vdekshëm, mbi mishin tënd,
mbi gjoksin tënd ku zbardhin dy vetmi,
vë zemrën time e mbaj vesh. Në dhe,
në tokë të askujt zemra u kthye tani.
Si një kumtim i shpejtë vetëtimë-
një dorë e zgjatur prej një ëndërrimi.
Tani më s’je. Dhe një zbardhim kopshtijesh
çel lulet për këtë dëshirën time.
Të desha ndoshta për gjethen ngjyrë ar,
që në zemrën tënde njihja vjeshtë për vjeshtë.
Po sot jo më! Të bien klarinetat!
Festë e ringjalljes së trupave sot është.
Do të ngrihemi së toku me agimin.
E zhveshur je dhe e bardhë. Një përqafim.
U bëra vonë. Po ikën. E hirta natë
tani ka mbetur mbi mendimin tim.
Kurm tjetër më me jetë s’kam për të gjetur
as brenda jetës vetë, këtë e di.
Ra qetësi e agimit. Mund të shkojmë.
Te më i larti mal do të ngjitemi.
Po ja ku na bëjnë thirrje të harrojmë.
Terr ka në rrugë edhe në gjoksin tim.
Si një kështjellë e zbrazët prej kristali
më bëhet copë e çikë çdo ëndërrim.
Përktheu: Aurel Plasari
