O erë, që na kalon pranë herë duke kënduar ëmbëlsisht e butshëm e herë duke shfryrë e duke kuitur, ne të dëgjojmë por nuk mund të të shohim.
E ndjejmë prekjen tënde por nuk mund ta shquajmë formën tënde. Je si një oqean Dashurie që vërshen mbi shpirtrat tanë, por nuk i mbyt ata.
Ti zbret nga malet dhe shket nëpër lugina duke u nderë mbi fusha dhe livadhe. Ka forcë në vrullin dhe delikatesën tënde, në shuarjen dhe madhështinë e përhapjes tënde.
Je si një mbret i mëshirshëm e fisnik ndaj të shtypurve, por i ashpër ndaj të fortëve dhe arrogantëve.
Në vjeshtë rënkon duke kaluar luginat, dhe pemët përhedhin vajtimin tënd. Në dimër ti copton e shqyen zinxhirët dhe e gjithë Natyra rrebelohet së bashku me ty.
Në pranverë ngrihesh nga plogështia jote, ende e shtangur e fërgëlluese. Me lëvizje të pasigurta e të drojtura fillon të rishtrihesh e dystosh fushat.
Verës ti fshihesh prapa vellos së heshtjes a thua se ke dhënë shpirt, përshkuar nga rrezet e diellit dhe nga shpërthimi i avujve.
A nuk ishe ti në të vërtetë ajo që qahej në ditët e vjeshtës së vonë, ose i qeshje skuqjes së pemëve lakuriqe?
A nuk ishe ti e nevrikosura e dimrit që kërceje rreth varrit të mbuluar me borë asaj Nate? A nuk ishe ti në të vërtetë ajo dembelja e pranverës, që vajtoje humbjen e të dashurës, bukuroshes së të gjitha stinëve?
Ndoshta kishe vdekur në ato ditë vere, ose vetëm flije në zemër të frutave, në sytë e vreshtave, apo në veshët e grurit, lëmenjve të korrjes.
Nga rrugët e qyteteve ngre dhe sjell farërat e mortajës që mbrrin kodrat me dihatjen e frymëmarrjes tënde dhe kundërmimin e luleve.
Kështu Shpirti i madh i bën ballë dhimbjes së Jetës dhe në heshtje takon gëzimet e saj.
Në veshët e trëdafilit ti pëshpërit një sekret të cilin ajo e gatshme u rrëmben kuptimin, e shpesh nuk është shqetësuar për këtë, por pas pak rigëzohet. Kështu bën edhe Zoti me shpirtin e Njeriut.
Ti herë ngadalëson, e herë nxiton këtu e atje, gjithnjë në lëvizje të përherëshme. Kështu është edhe mendja e Njeriut që jeton kur është në aktivitet dhe vdes, në përtaci.
Shkruaji këngët e tua mbi faqen e ujrave dhe po me të shpejtë fshiji ato. Kështu bën poeti kur krijon.
Nga Jugu vjen të nxehtit si dashuria dhe nga Veriu të ftohtit si vdekja. Nga Lindja, flladi delikat si përçikje Shpirti, e nga Perëndimi-zemërimi krenar i furisë.
Të jesh kalimtare si koha apo korier i të rejave të rëndësishme që vinë nga katër pikat e horizontit?
Egërsohesh gjatë shkretëtirës, i shqyen e i bën copë –copë karvanet e pafajshëm dhe i varros nën male me rërë. A mos je ti ajo puhiza ledhatare që fashitet nëpër gjethe e dëgë dhe rend si një ëndërr përmes kalimtarëve që kthehen nga lugjet, ku lulet përkulen të të përshëndesin e ku bari vyshket me qerpikët e rënduar nga zgjimi provokues i frymës tënde?
Buron nga oqeanet dhe i shkund thellësitë e heshtura të gjurmëve të tua, dhe në tërbimin tënd flak tej anije dhe trape. Dhe a nuk je ti vetë ajo puhiza e ëmbël që përkëdhel kaçurelat e fëmijve teksa luajnë rreth shtëpive të tyre?
Ku je duke i çuar zemrat tona, frymëmarrjet tona, psherëtimat dhe buzëqeshjet tona? Ç’je duke bërë me shtëllungat fluturues të shpirtrave tanë?
A mos i shpie përtej horizontit të Jetës? A mos i branis pas vetes si viktima kurbanesh për t’i asgjësuar në kaverna të largëta e të frikëshme?
Netëve të heshtura zemrat të shpalosin ty sekretet e tyre. Dhe në të gdhirë sytë hapen prej prekjes tënde të butë. A e ke parasysh atë që zemra ka ndjerë dhe sytë kanë parë?
Midis krahëve të tu i sëkëlldisuri mbledh jehonën e këngëve të tua të trishta, jetimi-blanat e tij të dhimbsura. Në palët e mantelit tënd i huaji mbledh unazat e tij, i braktisuri-papunësinë e tij, dhe gruaja e shtypur-dëshpërimin e saj.
A dëshiron t’i shpëtosh të gjithë ata me tendën e shpëtimit të të pafajshmëve? Apo je si Toka Mëmë, që e gropos gjithçka që prodhon?
A i dëgjon e ua vë veshin këtyre thirrjeve, këtyre ankimeve? A i urren ti rënkimet dhe ngashërimet? Apo je njeri fodull dhe i fuqishëm që nuk sheh dorën e shtrirë, që nuk dëgjon qarjen e të varfërve?
O Jetë e të gjithë Dëgjuesve, a më dëgjon ti?
*Titulli i origjinalit: “Dëgjuesi“
Përkthyer nga Met Gjergji
Përgatiti: ObserverKult
Lexo edhe:
TREGIM NGA KHALIL GIBRAN: PARA KURORËS SË BUKURISË
Nga Khalil Gibran
Një dite të rëndë i ika fytyrës së zymtë të shoqërisë dhe zhurmës marramendëse të qytetit, e i hodha hapat e lodhur kah rrugica e gjerë.
Ndoqa rrugën me shenja të ravijëzuara dhe tingujt muzikorë të zogjve, gjersa arrita një vend të mënjanë ku degët e shtrira të pemëve i pengonin rrezet e diellit të preknin tokën.
Qëndrova atje, dhe ishte argëtuese për shpirtin – shpirtin tim të etur që s’kish parë asgjë veç mirazhit të jetës në vend të ëmbëlsisë së saj.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
