Poezi nga Koçi Petriti
Ish një vajzë e ish një djalë,
vajza e donte e djali e donte,
po Shkumbini i madh me valë
i kish ndarë e s’i bashkonte.
Dhe thërrisnin: O o o, të dua!
po kjo klithmë e lashtë fjalësh
u dëgjohej: Jooo, s’të dua!
nëpër thashetheme valësh.
E humbisnin të dy shpresën
e shpresonin prap më tepër,
siç humbet dhe drita vesën
dhe e gjen mëngjesin tjetër.
Ooo, të duuaa, nisej fjala,
Jooo, s’të duuaa, mbërritne zallit,
vajza thosh: Më piftë vala!
Të përpiftë!, i vinte djalit.
Bot me buzë, bot me duar
anës dallgëve ndërkryer,
herë për jetë dashuruar,
herë për vdekje të zhgënjyer.
Hidhnin fjalën ta kalonin,
shprishej porsi plisi i kumit,
hidhnin gurin të qëllonin,
binte mu në mes të lumit.
Një çast lumi s’ish më lumë
mes dy brigjeve të mallit
dhe u bind e ra në gjumë
dhe u hap e fjeti zallit.
Rendi vajza e rendi djali
sa u ngrit një erë e marrë,
që rrëzoi shkëmbinj nga mali
e një breshër që s’ish parë.
Zgjatën duar, vunë gurë,
shtruan dhimbjet që nuk thuhen
gjer mbi lumë u bënë urë,
të kalojnë ata që duhen.
ObserverKult
*Titulli i origjinalit: “Dashuria”
Lexo edhe:
KOÇI PETRITI: PUS, O PUS I SHPIRTIT TIM TRISHTUAR…
Pus, o pus i shpirtit tim trishtuar,
s’mban mend ç’sy ke larë gjer më sot,
po për dertin tënd të përvëluar
si nuk derdhe dot një pikë lot?
Ja, po ngreh kapakun tënd të rëndë
e që lart sheh hëna si kukudh,
duke shkundur shpejt dremitjen tënde
zbret një pamje vajze dhe të puth.
Befas ti, nga terr i zi mbështjellë,
kur që poshtë ia pi të kaltrit sy,
ndrit e shkëndijon e nxjerr që thellë
qiejt e përmbysur përmbi ty
Frymën mban ç’mendon mos të ta vjedhin,
do me të të të flesh përjetësisht,
sa një gur të vockël të të hedhin
faqen rreth i rrudhave ta prish.
Por pa pritur vajza ta nxjerr gjuhën,
tallja e saj të ngjeth e sa s’të çmënd,
ndaj po pret sërish të ta zërë udhën,
ta varrosësh thellë fundit tënd.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
