Kolec Traboini: Mos vdis dashuri
Mesnata e dhjetorit zbriti në tatëpjetën e shkallëve
me flokë të lëshuar e ftyrë të çjerrë
si në vdekjet pagane
unë jam i vetmi dëshmitar i vdekjes tënde
me një cigare të ndezur
që mezi i ngroh sekondat e fundit që s’duan të ikin…
Tani askush s’përgjon vetminë time
tani mund të rri vetëm me mendimet e mia për ty.
Të tjerët flenë të harruar
harku i dorës sime përkëdhel imazhin tënd
hapsira që ti i merr errësirës është fare e vogël
dhe frymarrjen ta ndjej paksa të mbytur…
Vetëm kaq!
Oh sa pak dashuri na afroi jeta!
Diku larg një gjoks i çjerrë përcjell një këngë
këngë me dhembje e brengë
për diçka që ka ikur e s’kthehet kurrë më
për diçka të shtrenjtë.
Pastaj heshtja hajdute vjen të rrëmbejë fjalët
në retinën e syve tanë të njëllojtë vjen imazhi yt
i mbledhur kruspull
dhëmbët kafshojnë urrejtjen
e dënesat në zemren tënde sa vinë e shtohen.
Duan të rrëmbejne trokitjen nga zemra jote
e ti s’e duron dot këtë dhembje…
Të rëndojnë supet
drithërojnë qepallat si fletëza mbi ujë
me një peshë të tillë edhe degët e lisit thyhen
siç u thye sonte një kockë gjoksit tënd
prej nga doli një zog i kaltër, krahëthyer
me përpëlitjen e vuajtjes
e rend në të katër horizontet i dehur me ndjenjën e lirisë
rrugën për tek unë e di, por ai bie në sokak pa frymë
në sokakun e të marrëve ku era argas fytyrat e njerëzve
pa dashuri
se dashurinë e kanë mbyllur në burgun e gjoksit
e nuk gjen kurrkund një sokak ku njerëzit të duhen
pa frikë…
Ndërsa unë kërkoj të mëlcoj dhëmbjen e plagëve
nata e errët indiferente
si fshesare hedh në kosh çdo kujtim të djeshëm
duke vendosur pushtetin e heshtjes
duke shuar fenerët e shpirtit
duke m’i shtuar kështu shtërngesat e zemrës.
Nata heq zvarrë patericat nëpër rrugët e qytetit
më kot e shtyj – ajo çalon si e çmendur
dhe s’do t’ja dijë se e pres të nesërmen me ankth.
Kam një trëndafil të zjarrtë që më përvëlon në buzë
kam një rrahje në gjoks që po ma çan zemrën
dhe s’kam ç’të të jap në këtë natë veç një buqetë me yje
e hënën që varet si shportë mbi kokën tënde
me puthjen e nesërme- kur të dalë dielli
nën thirrjen e zjarrtë të Nerudës
Mos vdis Dashuri! Mos vdis!
Se nesër nuk do të jesh kurrgjë më shumë se një muranë.
Tiranë, 14 Dhjetor 1988
ObserverKult
Lexo edhe:
Radovan Zogoviq: Mos vdis para se me vdekë
Përktheu: Agim Vinca
Në degën e reve, si rremb ngrihet qyteti, ç’qytet!
Hap sytë e shoh: shtrirë gjerë e gjatë e thik përpjetë.
Tutje, përtej kurbës, mullarë bari e shtregë gruri tok.
O, mos vdis para se me vdekë, mik, vëlla, shok!
Poezinë e plotë e gjeni KETU
