Kur të shoh lakuriq më kujtohet toka,
toka e lëmuar ku asnjë kalë s’rend,
toka pa një xunkth, formë e kulluar,
mbyllur ndaj s’ardhmes me cak të argjendtë.
Kur të shoh lakuriq e kuptoj ankthin
e shiut që belin e hollë lakmon,
ose ethet e detit me fytyrë të pamatë
që dritën e faqes së vet s’e gjen dot.
Gjaku do të kumbojë nëpër shtretër
e me shpatë të vetëtimtë do të shfaqet,
por ti nuk do ta dish ku fshihen
zemra si thithëlopë ose manushaqja.
Barku yt është përleshje rrënjësh,
buzët e tua – agim pa gjë përqark;
nën trëndafilat e vakët të shtratit
rënkojnë të vdekurit duke pritur radhën.
*Titulli i origjinalit: Kaside e gruas së shtrirë
Në shqip: Aurel Plasari
ObserverKult
Lexo edhe:
FTË KAM SHPIRT E NUK TË SHOH. JE GJALLË? EKZISTON?
Një letër dashurie e Eugenio Montales për Irma Brandeisin, një dashuri e vulosur nga malli dhe largësia e përhershme.
Në vazhdim mund ta lexoni letrën:
1 dhjetor, 1933
E shtrenja ime Irma,
të lutem, ma largo këtë dyshim,
ti e di që të dua, më shumë se më parë, por në ditë të tillë si kjo e sotmja, kur mbetem pa një kumt, me të ftohtë të madh, plot telashe e melankoli, nuk arrij të të shoh – e shkapetem në terr si lakuriq nate.
Të kam shpirt e nuk të shoh.
Je gjallë?
Ekziston?
Çfarë po na kurdis ky fat i poshtër?
S’është çështje besimi; te ti kam besim dhe bekuar qoftë dita që të takova.
Por ndiej dobësinë time, ndiej humnerën e mijëra miljeve, ndiej padrejtësinë e shortit.
Nuk di se në ç’trazime jam zhytur, dhe prapë më duhet ta shtyj për ca ditë letrën e gjatë që të detyrohem.
Por po s’ mora asnjë lajm tjetër prej teje, humbas në terr e pres… Dhe nuk guxoj të shkruaj…
Mos të të shkojë mendja kurrë për keq… dhe mos dysho kurrë.
Përktheu: Aida Baro
ObserverKult
