Kam dashuruar njëqind burra,
ndoshta më shumë, fjala bie
kujtimi i tyre më ndjek si hije…
Kam dashuruar njëqind burra,
i desha ashtu, si mjegulla mbi mal,
e meritova fjalën: e përdalë…
Në shpirt të njërit kur zbrita,
atje në breg për pak u mbyta
nga dallgët e hovshme dhe të mëdha
baticë u bëra dhe nuk më pa
sado qirinj ndizte me frymë
Por unë tashmë isha bërë rrymë….
Kjo histori s’ka pikë të skajshme,
ndaj dhe unë ndihem e pafajshme…
Kam dashuruar njëqind burra,
njëqind aroma nuk i dallova,
nga të njëqindta u drogova…
Kalova male, dete, ura,
e mbajtur pezull nga njëqind burra…
Por dalëngadalë kur u kthjellova,
njëqind pasqyra unë dallova,
aq i madh pat qenë lëndimi,
sa për njëqind nga tjetërsimi.
Kam dashuruar njëqind burra,
dhe të njëqind ishin një burrë,
si të ish det s’e njoha kurrë.
Ikën pasqyrat më nuk e pashë,
Dashuria ime: koha që dhashë.
ObserverKult
Lexo edhe:
SCHOPENHAUER/ DILEMA E IRIQIT: SHTRËNGOHEN ME NJËRI-TJETRIN E ÇPOHEN NGA GJEMBAT!
Disa iriqë, në një ditë të ftohtë dimri, u shtrënguan me njëri-tjetrin, për të mbrojtur vetveten, me nxehtësinë e trupit të njëri-tjetrit, nga ngrirja së ftohti. Megjithatë, shpejt, ata ndien dhimbjen e gjembave të secilit prej tyre; dhimbja i detyroi që të largoheshin përsëri nga njëri-tjetri.
Atëherë kur nevoja për ‘tu ngrohur bëri që ata të ishin prapë bashkë, u përsërit vuajtja tjetër; kështu që ata brofnin sa para e mbrapa në mes të dy të këqijave: të ftohtit dhe dhimbjes.
E gjithë kjo zgjati derisa ata të gjenin një distancë të përkorë të ndërsjellët, e cila përfaqësonte për ta pozicionin më të mirë.
