Poezi nga Leon Lekaj
Kjo rrugë e heshtun, e gjatë
shkretue prej burgjeve shtufë të fjalës
zhytet pa pra në zgavrën e parzmit tim
Si nji truall dehun dhimbjesh.
Andej dritares, ku përgjumen kanatet e territ
shkundin krah’t e tyne t’lodhun
Ofshamat melankolike të netve t’ gjata
Kur endesha bebzave të tua
Si nji dritë hyjnore.
Tash udhëtoj, e thirrjen tande prek
N’semaforët kryqëzuem nga pesha e dritës
E kjo dorë e dëshpërueme që dridhet
si tingull violonçeli i vetmuem
Pushton mjekrën
Ku mblidhet tanë dhimba e ujshme
E rrin zgjue bisha e pafuqishme e trishtimit
Që me za të shuem thrret:
Më prit me krahapë Nanë!
Po vij me puthë vendin që s’je ma.
*titulli i origjinalit “Nanës”
ObserverKult
Lexo edhe:
ROMANI SHQIPTAR NË PËRGJITHËSI DHE “MURANA” E LEON LEKAJT NË VEÇANTI
Nga Gjergj Jozef Kola
1.
Me shkru nji roman nuk do me thanë me ecë mbi gjurmët në ranishten e të tjerëve, porse me hapë ranishten me gjurmët tueja.
Me shkru roman nuk të duhet as standardi e as rotacismi i ranishtes me e u ba rërishte.
Me shkru roman të duhet thjesht e mirë: me pasë stil.
Mbi 90% e romaneve shqiptare nuk kanë stil e as frymë, kanë vetëm atë që gjuha standarde si artific u ka dhanë atyne në ndjekje të papagallit të famshëm të Markezit, që i then qafën mjekut Juvenal Urbino në romanin e famshëm „Dashunia në kohën e kolerës“, shpejt e shkurt, që në fillim e deri në fund…
Tekstin e plotë e gjeni KËTU
