Nga Juan Rulfo
Qysh kur të kam njohur, dëgjoj një jehonë në çdo degë që përsërit emrin tënd, në degët e larta, të largëta, në degët që janë pranë nesh. Duket sikur jam zgjuar nga një ëndërr në agim.
Dëgjohet frymëmarrja në gjethe dhe lëviz ashtu si lëvizin pikat e ujit. Klara: zemër, trëndafil, dashuri… Në emrin tënd, dhimbja është një gjë e çuditshme.
Është një gjë që shikon dhe ikën, siç ikën gjaku nga një plagë, siç ikën vdekja nga jeta. Jeta mbushet me emrin tënd: Klara, e qartë, qartësi, ndriçim.
Unë do të vendosja zemrën time në duart e tua pa u penduar aspak. Pa pasur fare frikë, sepse e di se kujt ia jap. Dhe vetë zemra e ndjen se bie në dorën, e një zemre tjetër, kësisoj nuk ka frikë nga asgjë.
E çfarë mbrojtje më të mirë do të kishte ajo se duart e tua, Klara? Më është bërë zakon të them emrin tënd ndërsa fle. E them atë edhe në mesnatë. Kanë mësuar ta thonë emrin tënd edhe pemët, edhe era. Madje, era e merr emrin tënd dhe e çon në male, e vendos atë në kallinjtë e arave me grurë. Edhe lumi murmurit Klara, Klara, Klara…
Klara: Sot kam mbjellë një pjeshkë me emrin tënd.
(Fragment nga letra e Juan Rulfos drejtuar Klara Aparisio)
Në shqip: Bajram Karabolli
ObserverKult
Lexo edhe:
NATASHA DURIÇI: M’PUTHE E HAJT…
M’puthe n’shpirt
e prej buzës n’buzë ra fara t’trandafilit
U jeshil e çili n’shpuzore fryme
flakërima e dielltë i t’kurri retë.
M’puthe…butë si petal
krejt amël
si toka kur avullon dehje dielli
e lëshon përdhe akujt e djeshëm
M’puthe…ashtu tuj u dridhë
e krejt kodrat ranë përdhe rrafsh
fushë u banë e kufi vunë pafundësinë
mes agut t’dritës
e perëndimit para muzgut
pa natë mbetën yjet
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
