NATA IME
Nata ime është pa hënë. Nata ime ka sy të mëdhenj të cilët ngulen mbi një drite gri që filtrohet në dritare. Nata ime qan dhe jastëku bëhet i lagësht, i ftohtë. Nata ime është e gjatë e tendosëse e drejt një pafundësie të pasigurt. Nata ime më nxiton në mungesën tënde.
Të kërkoj, kërkoj trupin tënd të pafund, pranë timit, frymën tënde, erën tënde. Nata ime më përgjigjet: bosh; nata ime me ftohtin dhe vetminë. Po kërkoj një pikë kontakti: lëkurën tënde. Ku je? ku je? Kthehem në të katra anët, jastëku i lagësht, faqja ime ngjitur mbi të, flokët e mi të lagur mbi tëmtha.
Jo është e pamundur që ti të mos jesh këtu. Mendja ime endet, mendimet e mia venë e vijnë e mblidhen, trupin tim s’mund ta kuptoj. Trupi im do të të pëlqente. Trupi im, kjo zonë e gjymtuar, do donte të harrohej për një çast në ngrohtësinë tënde, trupi im pretendon disa orë qetësi.
Nata ime është një zemër e rëgjuar në një zhele. Nata ime e di që do të doja të të shikoja, të ndiqja me duar çdo kurbë të trupit tënd, të njoh fytyrën tënde dhe ta përkëdhelja. Nata ime më mbyt në mungesën tënde. Nata ime përpiqet prej dashurisë, ajo që kërkoj të argumentoj, por që përplaset në muzg, në çdo fibër timen. Nata ime do të doja të të thërriste por ajo s’ka zë.
Pra do donte të të thërriste dhe të shrëngohej me ty për një çast të harronte këtë kohë që masakron. Trupi im nuk mund të kuptojë. Ai ka nevojë për ty aq sa dhe për mua, ndoshta mund të jetë aq thellë, unë dhe trupi im, ne formojmë një të tërë.
Trupi im ka nevojë për ty, shpesh ti gati më ke shëruar. Nata ime gërmon derisa nuk të ndjej më mishin dhe ndjenjën që bëhet më i fortë, më akut, pa substancën materiale, nata ime më djeg me dashuri. Është ora katër e tridhjetë e mëngjesit.
Nata ime po më rraskapit. E di që më ka marrë malli dhe e gjithë errësira e saj nuk mjafton për ta fshehur këtë dëshmi që shkëlqen si teh në errësirë, natën time do doja të kisha krahë të fluturoja deri tek ti, të mbështjellja në gjumë dhe të të ktheja prapë te vetja.
Në gjumë do të më ndjeje afër dhe pa të zgjuar krahët e tu do të më shtrëngonin. Nata ime nuk sjell këshilla. Nata ime mendon për ty, si një ëndërr me sy hapur. Nata ime pikëllohet dhe humbet. Nata ime thekson vetminë time, të gjitha vetmitë. Heshtja e saj dëgjon vetëm zërat e mi të brendshëm. Nata ime është e gjatë, e gjatë, e gjatë. Nata ime do frikësohej se mos dita s’dukej më, por në të njëjtën kohë nata ime ka frikë nga dukla e saj, sepse dita është një ditë artificiale në të cilën çdo orë vlen dy herë më shumë dhe pa ty,vërtet s’jetohet më.
Nata ime pyet nëse dita ime duket si nata ime. Që do shpjegonte natën time si kohë dhe ditë. Nata ime dëshiron t’më veshë e t’më shtyjë që unë të shkoj të gjej njeriun tim. Por nata ime e di se ajo që ata e quajnë çmenduri, nga çdo rend, mbjell çrregull, është e ndaluar. Nata ime pyet veten se çfarë nuk është e ndaluar.
Nuk është e ndaluar të bëshesh një trup me trup me të, këtë e di ajo,por irritohet kur sheh një mish të bërë trup më vete në buzë të dëshpërimit. Një mish s’është bërë për t’u martuar me asgjënë. Nata ime të do ty deri thellë brenda vetes,e rrezonon prapë me timen. Nata ime ushqehet me jehona imagjinare. Ajo mund ta bëjë. Unë, dështoj Nata ime më vështron. Shikimi i saj është i qetë dhe i bën insinuatë vetes në çso gjë. Nata ime do donte që ti të ishe këtu për të insinuar veten edhe brenda vetes me ëmbëlsi.
Nata ime të pret, trupi im të pret. Nata ime do donte që ti të pushoje në zgavërr të shpinës sime e unë të pushoja në zgavrrën tënde. Nata ime do donte të ish spektatore e kënaqësisë simi dhe kënaqësisë tënde, që të t’shihte dhe t’më shikonte me të dridhurat prej kënaqësisë.
Nata ime do donte të shihte pamjet tona dhe ne i kemi pamjet tona plot dëshirë. Nata ime do donte të mbante në duar çdo spazëm. Nata ime do të bëhej e ëmbël. Nata ime ankohet në heshtjen e vetmisë së saj në kujtimin pët ty, Nata ime është e gjatë, e gjatë, e gjatë. Humbet koka, por s’mund t’largojë imazhin tënd nga unë,s’mund ta davarit dëshirën time. Po vdes sepse nuk je këtu dhe ai po më vret mua. Nata ime të kërkon vazhdimisht, trupi im nuk arrin të konceptojë që të na ndaj ndonjë rrugë ose çfarëdo gjeografie.
Trupi im bëhet i marrë prej dhimbjejes sa të mos mund të jeni në gjendje të njihni figurën tuaj ose hijen tuaj në zemër të natës. Trupi im do donte të të përqafonte në gjumin tënd, trupi im do donte të flinte në mes të natës dhe në atë errësirë të zgjohej me përqafimin tënd. Nata ime ulërin dhe luan velat, nata ime përplaset me heshtjen tënde, por trupi yt mbetet askund ku mund të gjendet. Më mungon shumë, aq shumë. Fjalët tuaja, ngjyra jote. Dielli së shpejti do të lindë.
Përktheu: Faslli Haliti
Lexo edhe:
