Nji gruaje
më thoshte gjyshja
“i duhen njiqind palë mend”
e mund veç dashnia
s’mundet me shterr loti
se grue me kan
âsht si me kan moti
qi ndryshon stinesh me mlue zemren me fortni.
Nji grue
qi i thonë nanë
grue
dashnore
dashni e moqme.
Ah, ç’ mu kujtu për dreq
(prej ballkoni e ngoj
Nji seranatë k’non
“po ti vetëm qaje
s’pranoje të buzëqeshje…”)
se grue ish me kan akulli vet
qi shkrin diellit
s’ digjet
ashtu sikur qepallat e lagta mes liqeni
kur del n’breg
vezullon çdo fund dite
masnej t’ thot
pije nji gotë venë edhe për mue
le t’shkojnë si krue
me t’ shuajt etjen.
E ti mundesh me than
âsht nji grue
qi marroset pas meje
e shterrun fuqie
ndezun zjarm
vetëm me kan nji grue
“me njiqind palë mend”
Asaj gruaje s’i mungon ásgja
kur n’ shpirt i flen dashnia.
