Ne nuk patëm kohë të flisnim, e dashur,
veç puthnim gishtërinjtë dhe gjokset tona,
endeshim mbi trupa që dihasnin dëshirë,
jo, nuk patëm kohë të flisnim,
veç u binim kambanave tona
dhe ato na përpinin e thithnin brenda tyre.
Ne pinim veç burimet e njëri-tjetrit,
thithnim nektarin e kurmeve, të syve, buzëve
oh, ç’nektar i ëmbël, që papiruset e vjetra nuk na e thonë!
Kush je ti, cili jam unë,
nuk thamë asgjë, veç putheshim të dehur,
më shumë se Baudelaire nga poezitë e tij,
s’kishim kohë, edhe pse na dukej sikur njiheshim një jetë;
fqinj të dashurisë,
në atë kohë relative sikur gjetëm Anjshtanjin!
Nga vije ti, nga vija unë,
nga ç’rrugë të këtij globi kaq të nxehtë,
nuk e dimë ende, kush je ti e dashur,
me ato buzë që djegin në skajin tjetër të botës,
kush je ti – ëndërr nderur në tavanin e shtëpisë sime,
që sa hap sytë, të shoh dhe të përshëndes…
Ne nuk patëm kohë të flisnim për jetët dhe dashuritë tona
Ne… e harruam vetë kohën!
ObserverKult
Lexo edhe:
