Po afrohet. Ndjehet, pa e parë,
siç ndjen praninë e detit që ndodhet diku afër.
Detit ku derdhen gjithë lumenjtë e botës, edhe i yti bashkë me ta,
që nga i ëmbël,
brenda pak sekondave bëhet i kripur,
dhe i hidhur zeher pak më thellë.
Pasqyra zgjohet çdo ditë me humor të keq. Përtej dritares,
një fushë e pafund zbardh nga lakrat dhe bryma.
Janë vjeljet e vona, dhe asgjë më shumë. Alarmohesh:
a ke ushqim mjaftueshëm për të kaluar dimrin? A ke çfarë të përtypësh, a ke çfarë të kujtosh? Edhe pse disa prej tyre,
akoma kërkojnë stomak të fortë.
Pyet të t’ëmë, çfarë di për plakjen. Pyet gratë e moshuara të fisit,
ashtu, të stivosura bukur,
si një takëm lugësh prej argjendi në një kuti kartoni,
në pritje të një darke që mbase nuk vjen kurrë…
Pyeti, si ia dolën? Mbase kanë ndonjë këshillë.
Dhe drejt teje zgjatet po ajo pëllëmbë e ngrohtë dhe e squllët mashtruese
që kur ishe e vogël, të çoi për të shpuar veshët për vathë:
“Nuk të dhemb fare! Është veç një pickim.”
Nuk kanë se ç’të japin. Mësimet janë kaq personale,
si shamia e hundëve, si brisku i rrojes, si një palë proteza. Dhe as që e dinë,
që të moshuarit dikur kishin perëndinë e tyre, Saturnin,
që kujdesej për ta, në kohën që i mbetej
nga të vjelat, meditimi për kohën dhe gostitë.
Po afrohet… Do të vazhdojë gjatë dhe pa ngut,
si muzika simfonike që mbush kanalet e radios orëve të vona,
e ndërprerë rrallë për ndonjë lajm të shpejtë,
dhe pa kërkuar ndjesë,
dhe për të vazhduar prapë aje ku e la, në Toccata et fugue, solo me flaut./ ObserverKult
