Poezi nga Maram Al-Masri
Dua që bota ta dijë
se jam një grua
me një milionë krahë
të shtrirë për ta përqafuar.
Një grua me miliona sy
për ta parë.
Një grua me miliona buzë
për ta puthur.
Me miliona veshë
për ta dëgjuar.
Dua që bota ta dijë
se jam një grua që i përngjaj lehtësisë së ajrit
dhe peshës së malit.
Jam një grua e krijuar nga uji dhe poezia
e shkruar nga loti dhe buzëqeshja.
Dua që bota ta dijë
se jam bija e agut dhe e dritës
Jam një grua që i trembem territ
territ të zemrave dhe ndërgjegjes.
Dua ta dijë se çdo herë që
jam rrëzuar
jam ngritur
Se në çdo herë që kam vdekur
kam jetuar.
Përktheu: Elmaz Fida
ObserverKult
Lexo edhe:
MARAM AL MASRI: NUK DONTE SHUMË AJO…
Herë pas here
hap dritaret
dhe here pas here
i mbyll.
Hija e tradhëtonte
pas perdeve
Vjen e shkon.
Ngre zërin narrativ
dhe zbrazëtirën e mbush me muzikë
Sikur do t’u thotë kojshive
se gjithçka është normale.
E shihnim
të kalojë vrik,
kokëulur
me bukën në dorë,
duke u kthyer
atje ku
s’e priste askush.
Nuk dëshironte
më shumë sesa
një shtëpi
fëmijët dhe gruan
që e dashuron.
Veçse, një ditë u zgjua
për ta gjetur shpirtin
të plakur.
Asgjë tjetër nuk donte
më shumë sesa
një shtëpi, fëmijë
dhe një burrë që e don.
U zgjua
një ditë
dhe pa që
shpirti i saj
kishte hapur dritaren
dhe kishte fluturuar.
