E kujtoj fëmi endè para kandilit
ftyrën tande mâ të ndritun se flaka.
Dhe e dijsha se ke me u bâ e hijshme
kur pijshe ujë etshëm mbas shujte.
E dijsha se vjeshta ka me mbushë pusat
me pika shiut plot e për maje.
Tash del hana e re çdo muej
e më bjen me vehte jehonën
e vonueme të kohës sate.
E pyes vehten: si mundet ajo
me kthye buzë pusave të ngimë
ku tash janë mure punue me gur
të latuem dhe ndoshta ndrisin dhe kandila të ri
ngarkue me tym.
Dhe dashunoj mâ tepër ate grue
pse endè merr pranverën e jetës
në atë trup të mbuluem me tesha
të ashpra zhguni
pse ajo âsht nji rreth në vargonin
e jetës seme që e due të tanësishme.
*Titulli i origjinalit: “Reliket e kohës”
ObserverKult
—————-
Lexo edhe:
