Nga: Francesco Petrarca
I vetëm e mendueshëm shkoj me hap
Ngadalë tue matun fushat ma të lana,
Dhe kqyri me kujdes mos shoh mbi rana
gjurma njeriu qi andej t’iki me vrap
Tjetër perde nuk kam që t’i shpëtoj
Synit të botës, qi veç sa t’a vreje
Çdo sjellje timen pa nji grimë hareje,
Nga jashtë lexon qysh mbrende un përvëloj.
Ashtu qi un besoj se male e brigje
E pyje e ujna i dijnë hallet e mija
Qi njerëzis orvatem me ia shehun
Por prap s’mundem me gjetë t’atilla shtigje
T’ashpra dhe t’egra sa mosme ia behun
Me ba kuvend gjithmonë me mua Dash’nia.
*Le rime: Francesco Petrarca, XXXV
Përktheu: Arshi Pipa
