Poezi nga Michalis Ganas
Meqënëse jeta jonë duket se po shteron
dita-ditës, nuk do të thotë se
nuk ia vlen.
Sepse të kam dashur dhe të dua ende,
edhe nëse jo si dikur,
nuk do të thotë që dashuria vdiq,
ndoshta u lodh, si çdo gjë që merr frymë.
Meqë po kalon ditë të vështira
përkulur mbi letra dhe gremina
që nuk mbyllen, dhe unë kërcej
netëve së gjati duke gulçuar,
nuk do të thotë se nuk kemi
fat në diell, kemi fatin tonë.
Meqë herë je njeri
e herë zog, sjell
bukë të vogla në shtëpinë
tonë nga mërgimi
dhe fëmijët tanë shpresojnë
për ditë më të mira.
Meqë thua jo, po, e pastaj jo
dhe nuk dorëzohesh, më vjen turp
nga ndoshta dhe mundet e mia
por nuk ndryshoj, ashtu si nuk ndryshon ti
Po të ndryshonim do ishim përsëri
dy te huaj dhe do t’ia nisnim nga e para
Tani e dimë se kur dhembim,
ku heshtim, kur ka pushim,
ndalim gjaku dhe kur
trupat ftohen,
derisa një dinamo e fshehtë të ngarkojë përsëri
gjymtyrët me forcë
dhe tërheqje dhe lëkurë të ngrohtë.
Sepse është e vështirë të duash
dhe më e vështirë të duash të njëjtin person
për një kohë të gjatë, duke bërë plane
dhe fëmijë dhe zënka, udhëtime, dashuri,
borxhe dhe sëmundje, Krishtlindje, të diela
dhe të hëna, ushqime të shijshme
dhe të djegura, duke dashur që
tjetri të jetë urë, pemë
dhe pranverë, sipas rrethanave
ose të gjithë së bashku në nevojë,
nuk do të thotë se nuk mund
të bëhem diçka nga të gjitha këto
ose të gjitha së bashku,
edhe sikur të kaloj
një jetë në skllavëri – sidoqoftë –
le të jem, them, rob i dashurisë.
Përgatitit: Shpendi Shakaj
ObserverKult
Lexo edhe:
