Dikush trokit në derë…
– Kush a?
– A po na fal ndoj send, zojë?
– Zoti të dhashtë!
– Më fal ndoj send, të dhashtë Zoti shëndet…
– Hajt! Zoti të dhashtë!
Por lypësi e din se ç’do me thanë “Zoti të dhashtë”: mos me pas kurr, mos me ngranë kurr. Prandaj me ma tepër fuqi i bie derës. E tash përmrenda asht zani ma i rreptë:
– Hajt more! Zoti të dhashtë! A merr vesht?
Lypsi doemos i duhet me marrë vesht. E len atë derë, msyn të dytën, të tretën, të katërtën,- e kështu me radhë, të gjitha dyert e asaj rruge. Kjo rrugë sot për sot asht fusha e veprimit të tij. Nesër asht ndoj rrugë tjetër.
Fushat e veprimit të qytetarit tonë janë të ndryshme. Dhe ndryshojnë njena fushë nga tjetra, siç ndryshon parajsi nga ferri, me të gjithë variacionet pitoreske dhe mallëngjyese. E lypsit, që trokit nga dera në derë, diku ia falin ndoj send, diku i thotë zoja e shtëpisë: s’kam besa – dhe lypsi atëherë asht i butë, shkon tue mbajt mend këtë derë, me ardhë ndoj ditë tjetër.
Por at “zoti të dhashtë” lypsi s’e duron, s’don ta dëgjojë. Ai e din mirfilli se ç’do me thanë “zoti të dhasht'”. Edhe atë, i cili përcjell me këto dy fjalë, ai fillon ta mnijë. Kurr ai s’i ka ndamë këto dy fjalë njenën nga tjetra. Kudo që dëgjon fjalën “zot”, ai pa dashje ia shtonte atë “të dhashtë” dhe në tru të tij u krijonte diçka që s’kuptohet e që mnihet. Se ai ishte i sigurt se “zoti të dhashtë” do me thanë tallje.
Një ditë, me një buzëqeshje ironike, duel lypsi nga një ndërtesë me kryq në majë, se aty kishte vështrue këto fjalë: “Zoti që kujdeset për zoqtë e qiellës, s’ka me i lanë njerëzit të vdesin nga uja”.
Hëë – thoshte lypsi tue dalë – sot nuk asht nj’ashtu. Zoti ndoshta kujdeset për trumcakë edhe priftent, por për mue s’e besoj. Mue dhe shokët e mi, po na harron bota e si mos të na harrojë Zoti, që s’na ka parasysh. Por thonë, se zoti… këtu lypsi preu mendimet dhe shpejtoi mbrapa një plaku me bastun.
– Zotni, të lutem, më fal ndoj send…
– Zoti të dhashtë!
Lypsi shtrëngoi dhambët për ta ndalë gjuhën, e cila ishte gati të kalojë kufirin e njerzis. Shtrëngoi dhe grushtat, e thonjt që tash sa kohë nuk i kishte të preme, iu ngulën në dhanat e duerve. Përpara vetes nuk shef asgja tjetër, veç objekte mnie. I bjen ndër mend, koha kur s’ka pasë nevojë me lypë. Përkundra. Kujtohet si i ka ndihmue lypsat që vijshin ditë shtune në prakun e dyqanit të tij, kur ishte farkatar…
E sot? Atij pak kush i ndihmon, pse janë shumë lypsa. Kujt i epet ma parë? Arsyetonte lypsi së fundi. Por mnija vetvetiu, pa arsye, rritej e pushtonte zemrën dhe trunin e tij dhe m’at çast donte të shfrejë në një mënyrë makatare tue rrahë hekurin e kuqun. E kur nuk ka hekur dhe çekiç, puna del e dyshimtë dhe e rrezikshme.
Prandaj me taktik, zotni, mos thoni “zoti të dhashtë!”.
ObserverKult
——————————————
Lexo edhe:
