Kjo ishte hera e dytë dhe hera e fundit që do të shkonim në errësirën e nënpullazit të konviktit në rrugën R., e deshe ti këtë herë, herën e parë kur u ngjitëm aty kishe frikë, të dukej e çuditshme, por tashti sapo u ktheve nga pushimet e verës as u puthën aty në stacion, më the të shkonim drejt atje, aty lart, as të kundërshtova, sepse as e dija se ku duhet të shkonim, se mjaftonte që u takuam përsëri pas atyre muajve me vapë, ecëm duke biseduar kotësira, derisa arritëm te porta e konviktit, ngjitëm përsëri shkallët kat pas kati, por çdo gjë më dukej e zbehtë, ngjitesha pa zemër, kisha në sy veten tonë herën e parë kur u deshëm atje lart në errësirë të nënpullazit, sikur ecja pas hijes sonë t’asaj here, kërkoja të kënaqja shpirtin më tepër me kujtimin se sa me atë që po jetonim, konvikti ish i zbrazur, bojaxhinjtë kishin disa ditë që kishin filluar të lyenin, shkallët dhe korridoret ishin plot njolla gëlqereje, plot pluhur tallashi, ndonjë pompë e lënë mënjanë, tubi gomës që gjarpëronte nëpër dyshemenë sipër pllakave pa ngjyrë, së shpejti do ta lija këtë konvikt ku kisha kaluar verën dhe që s’i përkiste fakultetit tonë, kisha ardhur aq pa dëshirë në fillim, kisha dashur të bëja një jetë krejt të vetmuar dhe të qetë, pa shkëmbyer dy fjalë me njeri, kisha dashur të ngjitesha e të zbrisja, të flija, t’i bija asaj pianos së shkatërruar me një gisht pa u lodhur kurrë, të lexoja, të lahesha në dush, të kthehesha netëve vonë, të ëndërroja, të ecja vetëm, të veja në radhë në pishina, edhe tek ajo më e vjetra me atë kubenë turke, ku dielli futej nga disa dritare të rrumbullakëta si oblo, ajo banjo e hershme, e modernizuar disi, por e vjetër, kish filluar të më pëlqente lashtësia e saj, më shumë se ato pishinat moderne tashti, sa zëra sa gjuhë të ndryshme kishin kumbuar aty, sa trupa qenë kredhur në ujë, sa ujëra kishin shkuar andej, pastaj kisha dashur ato hijet e freskëta të muzeve, ato hijet e qeta me erë librash të vjetër, ku parketet gjithnjë kërcasin në çdo hap, një rënkim më tepër i lehtë, i vjetër, ajo heshtje bibliotekash kur jashtë dielli të verbon, këto kisha dashur, të gjitha në vetmi, por pat qenë ndryshe, vera më kish kaluar me një gaz e kokëçarje të paparashikuar, L., dhe motoçikleta e tij, fushat e basketbollit, gjithë ditët e netët pothuaj, me një ikje e eja, muzikë e keqe, birrë e ftohtë, ja këto, një verë krejt ndryshe nga ç’e kisha menduar, dhe i fundit që s’qe larguar nga konvikti isha unë, tashti të dy po ngjiteshim edhe një herë nënpullaz, ishim në katin e gjashtë tashti, ja shkalla e hekurt e pështetur në buzë të baxhës së tavanit, u ngjita unë i pari, ashtu si herën e parë kur e pata zbuluar çerdhen tonë, ti pas meje në heshtje, e mbyllëm kapakun si pa sy, e gjetëm vendin ku qemë ulur herën e parë, ishim aq të qetë, vetëm, pa ndrojtje, pa asnjë lidhje me njerëzit, ulur aty, ti pështetur në krahun tim, nuk flisnim, s’di përse, as e puthura e parë nuk vinte, nuk donte të vinte, ish diçka që mund ta bëja unë, të të merrja kokën mes duarve dhe të afroja buzët e mia te goja yte, por s’e bëja, as ti s’thojë një fjalë, përse ishim aq të heshtur, sikur sapo ishim njohur, nëpër rrugë tek vinim thonim ca gjëra ashtu sa për të folur, por mendjen e kishim këtu, doemos mendonim si do të ishim vetëm në errësirë, si do të zbërthenim këmishët e njëri-tjetrit, atë bluzën tënde me mëngët zhapone, ku gjinjtë nën të, s’i kish zënë dielli i verës në liqen, do shtriheshim aty pa ditur ç’kishim nën vete, dhe do të ishim po aq të lumtur sa herën e parë, po asgjë, tek po rrinim këtu, kish filluar të binte shiu, një erë pluhuri të vinte në grykë, ah vera vërtet kish ikur, por tashti shiu u dend, dhe dëgjonim se si me forcë binin pikat mbi llamarinat sipër kokëve tona, errësira ish e madhe, s’kishim më ato fiskaja të holla drite që futeshin nën pullaz nga ndonjë e çarë, që sillnin dritën e zjarrit të verës që digjej jashtë, kurgjë, vetëm mërmërima e shiut mbi pullaz, ato të trokitura të pareshtura pikash, të përziera me një ushtimë të shurdhër zhurmash qyteti, klithje të largëta frenimesh të trameve, jashtë ishte shtator, një shtator i freskët, një vjeshtë e papritur, qielli i përhirë, kushedi kur do të vinte qielli i kaltër, shi, një fshirje e përnjëhertë e pluhurave të verës, të gjithë verës, një fshirje thuajse brutale, një zgjim i përnjëhershëm nga ëndrra e një nate vere në mëngjesin si muzg të një fillimi dimri, herë-herë më dukej se isha në gjumë, se isha fill i vetëm në mes të qiellit të errët e pa yje, dhe ty të harroja, por një lëvizje e yte, një frymëmarrje e yte më e thellë, më sillte në vete, zgjohesha nga ai hipnotizem që na bëjnë pikat e shiut dhe s’e kuptojmë kohën, ndieja sërish peshën e kokës sate mbi gjirin tim, ngrohtësinë e trupit tënd, e frymës sate aq pranë fytyrës sime, dhe më kthehej një ndjenjë e papërcaktuar shqetësimi si përpara diçkaje të panjohur që më priste, si përpara një provimi, mbase doja të mos ishim takuar, doja të mbushja erësirën me imazhe të vjetra të dashurisë sonë, të pikturoja errësirën me aq skena tona që më kishin mbetur në mendje si imazhe fikse të filmit të këputur mbi dashuritë tona, po ti, ti çfarë ndjenje ti, një zigzag mendimesh të mia, realiteti me ty pranë, ëndërritja në një humbëtirë errësirë pa peshë, pezull, pezull në një botë shpirti, pa ty, dhe sërish errësira e trurit tim shtrihej në errësirën e madhe të asaj zbrazëtire të nënpullazit, dhe shiu, shiu, ajo trokitje e vazhduar, “Zbresim?” fole me një fije zëri, dhe mua m’u duk si një shkundje nga një gjumë i thellë, ish fjala e parë që thamë atë pasdite aty, përse zëri yt m’u duk sikur e dëgjoja për herë të parë, m’u duk si një zë që ndoshta e kisha dëgjuar ndonjëherë, kushedi se kur, kushedi se ku, “Zbresim?” më fole përsëri me atë zë, njëlloj, si mund të thuash dy herë të njëjtën gjë në një mënyrë aq të ngjajshme , sikur ish një fjalë e regjistruar në një shirit magnetofoni, përnjëherë ndjeva se kisha pak të ftohtë, sikur shiu më pikonte nëpër qafë, shiu, pemët e lagura, nata që ka zbritur jashtë, dritat e vakëta të vitrinave, pellgjet e vegjël të ujit nëpër trotuare, pikat e ujit që rrjedhin sipër veturave që kanë ndalur në anë të rrugës, taksitë që rendin sipër veturave që kanë ndaluar në anë të rrugës, taksitë që rendin, kabinat e telefonit, kafenetë, restorantet, kinematë, shitëset e gazetave nëpër strehë, njerëz që ecin të nxituar, tuneli i rrugëve, shfaqjet që gëlltisnin njerëzit që mbyllin çadrat dhe futen në një dritë të verdhë, shi, shi, gota e verdhë e birrës, gota e errët e verës, bifteku alla vjenez në një pjatë metalike, që akoma shkumbon pak nga yndyra e tiganisjes, petalet e kuqe të panxharit të prerë bukur në anë të pjatës, papijoni i zi në këmishën e kamerierit, violinisti që luan në këmbë, brilantina, unaza me gur të zi në gishtin e mesit të dorës së majtë, vitrina e restorantit me mjegull frymësh, “Njëlloj është, -t’u përgjigja-ku të shkosh?”, dhe ti ngadalë si në ëndërr “Kaq shumë e kisha pritur këtë pasdite, këtë errësirë nen këtë pullaz sa herë, sa herë më ka zënë gjumi duke sjellë nëpër mend atë pasditen tonë këtu, mendoja ç’mendoja po gjithnjë këtë më sillte mendja, po ti s’e beson”, po pse të mos e besoja, unë besoja çdo gjë që kishim jetuar bashkë, ajo do të ishte bërë një tatuazh i pashlyer në memorien tonë, ajo do të ishte një pjesë e ekzistencës sonë, vijat e rrathëve në trungun e pemës së shtrirë ëprdhe, e dija, e dija që sido që të vinte puna, ne do të ishim të pashlyer në jetën e njëri-tjetrit, edhe sikur të mos takoheshim më, edhe sikur të fillonim jetët tona me të tjerë, ne do t’i dilnim njëri-tjetrit kurdoherë përpara syve, çdo lumturi do ta krahasonim me ato që kishim ndier të dy bashkë, në çdo dashuri dhe ëndje të re, reja e arratisur e dashurive tona do të zbriste dhe do të shihnim njëri-tjetrin çdo puthjen tonë do kërkonim për ta puthur sërish me mend, çdo fjalë , a errësirë, a rrugë ku shkoi buza jonë nëpër trupin e njëri-tjetrit do ta ecnim me mend sa herë, çdo vështrim i syve tanë, ato mijëra gjethe të syve tanë, do t’i shihnim një nga një, në çdo stinë, njëlloj të pavenitura kurrë, kurdoherë në degën e kujtesës çdo çast i dashurive tona do të ishte për ne një varkë në breg që e kishim lënë ne për të humbur në një pyll, ah kjo varkë aty në breg , dhe ne që s’do ta merrnim më kurrë për t’u kthyer, ah, dashurinë tonë mund ta humbitnim të dy si një gjë që s’gjendet më, si sarkofagu i Aleksandrit të Madh, “Të besoj-t’u përgjigja- a s’e kam pritur dhe unë njëlloj si ti këtë pasdite?”, përsëri heshtje, pikat e shiut atje sipër, pastaj më the “Si erdhe atë ditë gjer në liqenin B., aty tek unë dhe s’më takove?” dhe unë “Bukur, jo?” dhe ti, “Bukur, tmerrësisht bukur, çmendurisht bukur” dhe pastaj “Dërrmuese, lodhëse, e fortë, e hidhur, e pafund”, dhe unë “Dashuri” dhe ti, “Më shumë se dashuri”, “Jo dashuri, ajo që është më pak, s’është dashuri”, dhe ti përsëri ikje nëpër një urë dritash që i shihje vetëm ti, dhe the “Kur më dhanë letrën tënde, dhe ti kishe ikur si erë, vrapova si e marrë, dola nga rëra në rrugën e asfaltuar, po rruga ish e qetë, ti kishe ikur, e lexova s’di sa herë, natën ndizja abazhurin dhe e këndoja, ato dy rreshta, dhe sa të doja n’atë çast, si të të gjeja, më hodhe një gur në liqen, më the ta gjeja, dhe tërë verën të kërkova, dhe prita këtë pasdite, “I dëgjon pikat e shiut?”, “Pikat e shiut, sa herë në jetë kemi dëgjuar pikat e shiut, po këto pika , këto pika, këto janë pikat që trokasin vetëm për ne”, “Si ti marrim me vete këto pika shiu? “, “Në të vërtetë i kemi marrë tashmë me vete, i kemi për të dëgjuar aq herë, besomë dhe kur mbi dhe do të jetë thatësirë e madhe, dhe buzët tona do digjen”, dhe kështu më tej, kush i mban mend, dhe unë kujtoja vargjet e poetit që është xheloz për pikat e shiut “që aq shumë u ngjajnë puthjeve” , dhe të putha dorën, ta mbusha dorën me puthje të vogla, ta mbusha pëllëmbën me qindra pika shiu, ah do t’i kërkoje një ditë ato pika shiu për të njomur buzët e tua, dhe unë ku do jem , ku do jem unë, atë kohë dhe ti më more dorën time gjithshtu, e vure në buzë s’puthje, e mbaje ashtu mbështetur te buza yte si një roje që do rrijë e të ruaj ty gjithë një natë, “Dora yte” pëshpërite, “Dora ime, dora ime, -t’u përgjigja-dora ime, duart e mia, që të kërkojnë në fund të qiellit, që ikin nëpër shi për të mbledhur puthje, që rrinë natën zgjuar për të të shtrënguar kur unë fle vetëm dhe pikat e shiut, pikat e shiut, mërmërimë, mërmërimë, “mërmërimë në mure murosur” si thotë përsëri ai poeti, jehona e rrugëve të qytetit, e cila kalonte aq penegsa, dhe arrinte me një fije shpirti gjer te ne, po pse jemi këtu në këtë vend të errët, të fshehur nën pullaz, si ata që fshiheshin në një kohë okupacioni, pse jemi në këtë errësirë, pse numërojmë rruazat që bien nëpër llamarinë, cili, nga mijëra e mijëra pullazet e qytetit ka nën vete dy dashnorë që tulaten aty, vetë, që kanë ardhur të marrin muzikën e fundit të verës, preludin e parë të vjeshtës, cilët vallë janë ata që duhen në këtë qytet të madh dhe janë AQF pranë qiellit se sa ne, më të shkëputur nga njerëzit se sa ne, dhe përse, përse, a do vije me mua në një largësi netësh nëpër një rërë me thërrmija hënash të thyera mija vjet më parë, a do uleshe me mua në një kënd reje, dhe të kapnim gjithë pëllumbat që kanë humbur rrugën , ah, ky shi që bie, nesër pasnesër do të hapen shkollat, fakulteti, fakulteti, do të ngrihemi mëngjeseve herët, do të lemë mbi një jastëk gjemi të vogla prej gjumi, do të mbyllim ëndrrat në një palë të batanijeve, ashtu të lëna përgjysmë , për t’i parë natën tjetër, do të ngjisnim shkallët e fakultetit, do të ndiejmë erën e thartë të briketit të dimrit, do të ulemi nëpër banka, librat, dispensat, profesorët, zilja, zilja, unë nuk dua të takoj më në korridore, nëpër shkallë, nëpër oborret e fakultetit, ajo janë pak tashti, ato zhvleftësojnë këtë që kemi arrirë, unë kam frikë se s’do jemi të aftë për t’u takuar me një dashuri të madhe si kjo, më mirë larg, ti në klasën tënde, unë në timen, fytyrat e njëri-tjetrit do të shfaqen në mure, si njolla motesh, si njolla lagështie të shirave të vjetër, si afreske tepër të zbehta, dhe ne do të kemi humbur fillin e shpjegimit të profesorit , do kemi ikur me një tufë shpendësh shtegëtarë për në një tjetër kontinent, në një tjetër hemisferë, dhe sërish do të kthehemi mbi dhe’, dhe unë do shkoj të mbledh ishujt më të vegjël në oqeanin e Qetë, dhe të gjej ty, një trung të gdhendur me emrin tënd, ah, dua të bjerë mjegulla e dendur gjithë dimrin, kur të vete e të dal nga fakulteti a kudo gjetiu dhe të mendoj se je diku në atë mjegull, sço siluetë e turbullt të më ngjallë shpresësn se je ti, se mund të jesh ti, dua të ec një dimër të tërë nëpër një mjegull të dendur, si i kredhur në funde ujërash të një deti, të dalloj papritur forma gjemish antike të mbytura në ato heshtje shekujsh, të gjej një anije romake tek e cila ke udhëtuar ti në shekullin e para Krishtit, të gjej ato copa të shkëputura të një zinxhiri që ti ke mbajtur në qafë, të gjej copa të arta fletësh në trajtë gjethesh që ti ke pasur dikur si diademë mbi flokët e tu, të kërkoj, nëpër atë anije të mbytur kupa me basorelieve drerësh të artë ku ti, kushedi në ç’natë, në mes të detit, kur Arusha e Madhe kish humbur tre yje, në mjegullën e natës, ti pije verë dhe ëndërroje nëpër tisin e një mjegulle të njelmët, një dashuri të paarritshme, dua që gjithë dimri të jetë vetëm shi i butë, dhe unë të të ëndërroj në bankën time duke parë jashtë dritares se si këputen pikat e ujit në telat e telefonit, si shkasin si vagonë të vogla të qelqta të një teleferiku , gjer në një vend të telit , dhe pastaj bien, për në jetë të jetëve, në tokën e madhe të lagur , të bjerë shi i qetë gjithë një dimër, dhe unë të eci kokulur, duke parë gurët e lagur, pellgjet e vegjël të rrugëve, rrathët e pikave të shiut që shuajnë njëra-tjetrën, të shoh në ujërat e rrugëve ato njolla të tretura ylberesh nga pikat e benzinës të pikturuara nga automobilat, dhe të të mendoj aq shumë, aq gjatë, në çdo kthesë rruge, në çdo trotuar, të kujtoj që ti më shikon diku aty pranë pa të parë unë, diku nëpër mjegull, dhe të besosh që unë n’atë çast të mendoj ty, se duke hedhur një hap, them një copë fjale, një rrugë fjalësh të them me mend, një bashkëfjalim i pandërprerë me ty, dhe një natë të të kërkoj, të të kërkoj në një shtrat spitali ku do jem zgjuar pas aq ditësh dhe do të shoh përreth ato bluza të bardha, po ti s’do jesh, dhe do shikoj në turbullirën e etheve ato fytyra të panjohura , që më vëzhgojnë , që më pyesin duke më ujdisur ato fijet e aparateve, do të më bëjnë të flas për të provuar mos kam ndonjë lezjon në tru, mos kam ndonjë tronditje cerebrale, “Ke ndonjë njeri që të lajmërojmë”, unë do mbyll sytë “Ke ndonjë shok, ndonjë që të do”, dhe unë do të mendoj ty, do të sjell përpara syve ftyrën tënde, fotografinë tënde në vitrinën e atij fotografit pranë fakultetit tonë dhe do bie si në një humnerë të bardhë, si në një lodhje të madhe me emrin tënd në buzë, si një cigare që digjet pa zë, do ta thith emrin tënd po s’do ia them askujt, dhe ata do të të pyesin përsëri, dhe buza ime do digjet nga cigarja e emrit tënd, po unë s’do ta hedh tej, zërat e tyre do t’i ndiej largët, do ndiej shijen e gjakut në buzë, dhe mija fragmente të fytyrës sate në një kaleidoskop do më vijnë rrotull nëpër dhomën e heshtur , po ç’je ti dashuria jonë, ti je një shpend qe e quajnë të zhdukur, ti je si ajo kafsha okapi që u gjet një ekzemplar andej nga Afrika ekuatoriale , ti je si ai përbindëshi i Loknessit, ajo kafsha antidiluviane që legjendat thonë se e kanë parë, po një përbindësh që ka një liqen mija vjet , që s’vrau njeri, që rron nga një dashuri që ne s’e kemi për ta kuptuar kurrë, e mbase mund të jetë kafsha më e bukur e botës, legjendë dhe ëndërr, dëshirë njerëzore për ta parë me sy, dhe uji i liqenit të kthjellët, që fle me mjegullat përsipër plot tregime në gjuhë të harruar, dhe, shiu, shiu, pikimi sipër kokëve tona, fjalë morsi të trokitura nga duar uji, si fjalët e mia që më kalojnë varg nëpër kokë, tek mendoj gjithë këto, i them me mendje, ëndërroj në heshtje, dhe ti e pështetur te gjiri im, ti kupton , ti e ndien heshtjen time, mban vesh frymën time, dëgjon monologun tim pa zë dhe herë pas here më shtrëngon dorën, e shpie në buzë sikur më thua që i kupton të gjitha, që je e një mendjeje me mua tashti të gjitha heshtjet e mia , heshtjet tona, ëndrrat e të dyve , ne i ndiejmë , i dimë të gjitha se ç’thonë, kanë të vërtetën tonë të thënë me fjalë shiu, me ritëm pikash shiu, me mjegull të re të një vjeshte parakohe, e ndiejmë shpirtin tonë që vjen e shkon nëpër buzë, dhe dorën ma shpie në buzën tënde, ashtu në heshtje, sikut merr aty ëndrrat e tua për të m’i dhënë mua, sikur merr nga dora imë copa të këputura përrallash që unë i hedh sipër errësirës ku jemi të tulatur , jashtë botës, dhe të dy shkojmë të zëmë ato mija rruaza shiu që trokasin e rrjedhin nëpër llamarinën e pullazit, kush ka zënë më shumë nga to rruaza, kush, ti apo unë, ah, unë do të të bëja mija gjerdanë me ato që kam mbledhur, mund të mbuloja gjithë Helenat e rrëmbyera si shpërblim me ato perla pa fund që do u falja unë , pikat e shiut, pikat e shiut, që larg vijnë sërish zërat e tramëve që s’frenojnë, që nisen, që treten nëpër mejgulla rrugësh, dhe s’dëgjohen më për ca kohë, po dëbora, dëbora kur do të bjerë, një natë kur të dalim nga ndonjë koncert në sallën e F.L. do të na presë dëbora e parë, që ka filluar tek dëgjonim vetëm adaxhiot, vetëm adaxhiot, ah sa kam menduar të dëgjojmë një koncert vetëm me adaxhiot më të bukura të botës, dhe ashtu jashtë do fillojnë të bien fijet e para të dëbores natën, dhe dalëngadalë dëbora të dendësohet, dhe të gjitha adaxhiot të përzihen me njëra-tjetrën në të njëjtën kohë, thua s’është e mundur, është , është e mundur, të gjitha harmonitë janë në harmoni me njëra-tjetrën, gjithë fijet e dëborës do bien së larti dhe secila në rrugën e vet, do lëkundet nëpër rrugën e një tremoloje të qetë violençeli do afrohet rrugës tek bie, me mija psherëtima të bardha që do të shkëputen nga pentagramet e zogjve që bien të dehur nëpër mjegullën dhe që s’arrijnë të prekin kurrë dheun, se kthehen në fije dëbore dhe shtrohen mbi pullazin tonë, vetëm mbi atë pullazin tonë që do të ketë një heshtje të madhe, dhe ne në heshtje do ecim natën në këtë valle fijesh dëbore përreth fanarëve plot dritë të re, dhe adaxhiot do vijnë me ne, do të le te shkallët e shtëpisë sate, do të largohemi pa asnjë të puthur, gjithë puthjet më kanë rënë mbi supe me puplat e bardha , gjithë puthjet na kanë mbuluar, dhe do kthehem vetëm nëpër natë, jo në rrugën kryesore, por në ato rrugët më të vogla, që rruga ime të bëhet më e gjatë, të kaloj në atë sheshin e vogël në mes pallateve që flenë nëpër natë, do të gjej një ndenjëse të mbuluar me dëborë, do shkruaj me gisht sipër dëborës një fjalë, do shkoj në një ndenjëse tjetër, dhe do të shkruaj përsëri një fjalë dhe do ulem në një tjetër ndenjëse mbi dëborë, do mendoj nëse fjalët e mia u mbuluan me dëborë, do mendoj si po fle emri yt i mbuluar butë me një mbulesë dëbore, dhe do dremis pak, do nis të kthehem nëpër rrugën që më shpie atje ku është dhoma ime, por unë do jem o mbuluar nga dëbora, do jem në një pyll nën dëborë, do jem larg teje, prej shumë vitesh, o se sa shumë vite do jem larg teje , do jetoj i larguar nga bota, nga jeta, do jetoj si një druvar në një pyll, si një ruajtës pylli, vetëm me një qen, pylli do jetë si sonte plot dëborë, shtëpia ime do jetë e vogël me trungje pemësh pylli, me diçka të gdhendur nga unë në aq vjet, do të ketë vetëm një dritare me qelqe ku janë ngjitur gjethe të vjetra, do ketë një oxhak, zjarr me shpuzë ku thëngjijtë do të ndërtojnë mure gurësh ciklopikë të trëndafiltë, kështjella, do të rri e do të shikoj nëpër natë betejat e pakuptuara, që rrëzojnë muret e zjarrtë, që shembin kullat e trëndafilta, dhe brenda gërmadhave në flakë, kushedi cilët heronj janë mbuluar, kushedi ç’thesare Priamësh të tjerë janë fshehur, dhe nesër nëpër hi do t’i kërkoj unë, shtëpia me drurë do të duket si një varkë e vogël mes pemëve të pyllit , dhe unë do jem i thinjur, do jem në një natë si sionte, rrugëhumbur nëpër dëborë, duke u kthyer në koliben time, po dëbora ka zhdukur gjithë shtigjet , nata do të ketë zbardhur aq papritur, do lodhem nëpër pyll, nëpër dëborë, do jem duke humbur krejt shpresën, do ndiej që zemra po humbet rrahjet e saj, do flas me zemrën që të mos më lerë aty në mes të dëbores, vetëm, askush s’do dijë që ekzistoj, askush s’do mbajë mend që kam qenë ndonjëherë, vdekja, ja vdekja më në fund, gjithë ato mundime gjithë jetën, gjithë ato ëndrra gjithë jetën, gjithë ato gjethe pylli sipër jetës sime, gjithë ato fjalë në gurët e lumenjve, në rërat e detit, reja e fundit që ikën më të ngrysur nëpër një natë që s’do ketë mëngjes, penda e bardhë e një shpendi që ikën nëpër qiell e që bie mbi flokët e mi, lamtumira, lamtumira e atij shpendi, gjithë ato mendime tërë jetën se si do vdes, kush do jetë pranë meje, ç’fjalë të fundit do kem në buzë, si do jetë varrimi , të gjitha do të zgjidhen përnjëherë aty, në mes të pemëve, në dëborë, në atë errësirë me dritë dëbore, në heshtjen e madhe, dhe duke menduar ashtu, duke mos luftuar më me dëboren , me këmbët që ecin me mund të madh vetë pa i urdhëruar unë, papritur, nëpërmjet pemëve, nëpërmjet dëborës së dendur, të dalloj dritaren e kolibes sime, do të shoh dritën e ngrohtë që si një xixëllonjë e madhe qëndron aty, s’e di se di do të shkoj gjer atje, s’e di kush më jep atë lehtësi të trupit që sikur s’ka më peshë, dhe arrij më në fund te porta ime dhe qeni do të jetë aty duke m’u hedhur përsipër, duke më shkundur dëborën që më ka mbuluar, do çlodhem përnjëherë, do habitem se kush e ka ndezur kandilin, kush e ka ndezur zjarrin në oxhak, do futem brenda dhomës së vogël, dhe do të qëndroj vetëm te pragu i saj, dhe aty pranë oxhakut, me pulovrin e bardhë, do jesh ti, ulur në poltronën time të vjetër, do qëndrojmë ashtu përballë njëri-tjetrit pa thënë asnjë fjalë, ti duke më buzëqeshur, dhe unë duke buzëqeshur, pas aq vitesh, pas qindra vitesh , pas mija vitesh, do të takohemi në një kolibe në një pyll natën , nën dëborë, dhe pastaj do gjendemi vetëm me dritën e flakëve në erërsirë, dhe do flasim, do jemi shtrirë të dy me krahët rreth njëri-tjetrit, do jemi shtrirë të dy me krahët rreth njëri-tjetrit, do jemi të mbuluar me velenxa të vjetra, do jemi shtruar mbi lëkurë të ngrohta të gjitha do t’i kujtojmë, të gjitha do t’i tregojmë, do të shohim njëri-tjetrin cilin do ta marrë gjumi më parë, dhe tjetri që do jetë zgjuar , do prekë ngadalë buzët e tjetrit që fle, do të prekë gjithë jetën tonë në ato buzë, gjithë guaskat e detit që dimri i ka hedhur në ranishten e verës, gjithë puthjet e shirave të dimrave tanë, gjithë qiparisat që flasin natën secili me yllin e vet nëpër qiell, dhe jashtë dritares pylli do mërmërijë aq lehtë, gjethet e mbuluara me dëborë do të na dërgojnë kartolina, shiu do të dëgjohet që ka nisur , do të na libra poezish, dëbora kurdoherë do na shpjerë nëpër muzera të heshtura të pashkelura kurrë, pranë teje , o pranë teje përsëri, mora frymën tënde në duar, ramë mbi buzët tona nga ajo rrugë e gjatë, ah rruga e gjatë, e thellë, ujërat që na mbulonin, ujërat që na zhvishnin, ujëra që na shpinin në detin më të qetë ku diejt e vjetër lëshonin vetëm një dritë të vakur, dhe pastaj shihnim veten të hedhur në një breg deti në një ranishte ku digjej korriku, ku nëpër rërë kishin mbetur të paprishura mijëra vjet shkrimet me gisht që kishim shkruar për njëri-tjetrin si fëmijë të përjetshëm, do ecim zbathur nëpër ranishte, do gjejmë një trup peme të hedhur nga deti , si një skulpturë e Zadkinit apo e Moorit, apo një trup i shndërruar ashtu nga Circeja që u përplas mijëra vjet nëpër valë e brigje dhe erdhi më në fund te këmbët tona, dhe shtrirë në ranishten e ngrohtë do të nis të kërkoj ato nishanet e tua, atë konstelacion nëpër Rrugën e Qumështit mes gjinjve të tua, ato tre yje si një trekëndësh izoshel, me kulmin A në anë të gjirit të majtë, dhe ngadalë hedhur tashti te njëri-tjetri, kishim lodhjen e rrugës së gjatë të ëndjes, nisëm të dëgjonim pikat e shiut përsëri, lumturia jonë ishte një ujë i qetë, në muzg, që s’rrjedh më, në një fushë, ku bekimi i ditës që perëndon i jep një heshtje shenjtërie, ishim të lumtur, të qetë, të sigurt për dashurinë tonë, s’kishim më se çfarë t’i ipnim njëri-tjetrit, ishim të njëri-tjetrit krejtësisht , kishim dhënë trpupin tonë, shpirtin tonë, rininë tonë, besën tonë, të ardhmen tonë, ia kishim dhënë njëri-tjetrit, sikur të ishte hera e parë, prandaj na kish bekuar Perëndia, prandaj, sepse duheshim sikur të ishte hera e parë, dhe tashti me cigaren që thithnim, me ato dy lëmshe të vogla zjarri që ndizeshin dhe vogëloheshin, pas çdo të hequre, ato shpuza cigaresh që dukeshin si dy spernova yjesh në errësirën që na rrethonte, sapo të shuheshin ato, do të linim këtë qiell të zi, do të linim universin tonë nën pullaz, do zbrisnim, dhe s’do vinim më kurrë aty, aty që kishim lënë varkën e lumturisë përsëri në breg, që do na priste, që do na priste, në të tjera funde verash, në të tjera fillime shirash, ah, ja shkalla e hekurt, kujdes, më ip dorën, zbresim, na zënë këmbët pllakat e dyshemesë, dritë e mekur, por prapë dritë, asnjë frymë njeriu nëpër shkallë, kumbimi i hapave tona nëpër korridoret e zbrazura, dhe pak ditë këtu do të zhurmojnë zërat e studentëve , dhe pakditë zbresim në katin e parë, portieri hoqi gazetën nga sytë, më pa sipër gjyzlykëve me katër a pesë rrudha paralele që që iu formuan në ballë, ç’habi, asnjë fjalë s’i doli , e përshëndetëm, ja nata, ja shiu, ja dritat, rruga plot stërkala makinash, ecim, ecim, trotuari yt më në fund, ecim nën strehë të mos lagemi, dhe porta e hapur e ndërtesës ku është apartamenti ku do ngjitesh ti, qëndroi në një çast, të marr në duar bishtin e kalit që është njomur nga uji, ndoshta do të kemi pëlhurë merimangash nëpër flokë, heshtim, ndahemi, vetëm ndahemi, as shtrëngojmë duart, asnjë puthje të vogël, asgjë, nisesh për në korridor gjer aty pranë kabinës me rrjeta hekuri të ashensorit përjetësisht të ndalur, rri të shoh tek largohesh gati për të vënë këmbën në shkallën e parë, atëherë të thërras, ti qëndron, kthen kokën, më pyet se ç’dua të të them, dhe unë ngadalë, “Kush do t’i dëgjojë tashti ato pika shiu që trokasin në errësirë atje lart?”.
*Shkëputur nga libri i Mihal Hanxharit: “Rrëfim vetmie-Tregime të zgjedhura”
*Titulli i origjinalit: “Pika shiu“
Përgatiti: ObserverKult
LEXO EDHE: Mihal Hanxhari: S’mund të jem me ty
