Nga Mimoza Ahmeti
Gjëja (Historitë e qytetërimit)
——
Do ta mbyllin. Sigurisht por vetëm një pjesë.
Aq shumë sa mund të lëvizin brenda. Ata e kanë gjënë.
Ata e kanë bërë atë si qenie. Nga një realitet.
Dhe për sa kohë që nuk mund ta dërgojmë email, ne po jetonim në ëndërr.
Por prapë brenda gjësë.
Ata po pyesnin veten:
A ka ndonjë gjë të re?
Gjëja ishte potenciali i tyre. (nuk është e vërtetë)
Ishin pafund por asnjëri prej tyre nuk besonte në pafundësinë e tij.
Pra, gjëja bëhet më e mirë dhe identifikohet me mundësitë.
Në të vërtetë shpirti ishte i pa identifikuar.
Ai u hap shumë në qeliza kur gjëja u harrua.
Plexus diellor u çlirua nga pesha e reponibilitit dhe pastaj merrte frymë liberalisht.
Pesha e gjësë nuk ishte thjesht një kristalizim i rrethanës së parë.
Rrethanat premirere si gjithë të tjerat nuk ishte gjë tjetër veçse erë.
Shumica e tyre ndërruan jetë kur era nuk frynte.
Por edhe kjo nuk i bëri të kuptojnë apo të vërejnë rëndësinë e erës.
