Murteza Osdautaj: Nëse s’ta kam thënë

Të mbetesh në lojën e përjetshme Të lundrosh në detin e amshueshëm të ëndrrave E vargun e shpresave ta varësh rreth qafës si hajmali Të futesh nën strehën e shtëpisë e të të pikojë pika

(në vend të një dhurate)

Nëse s’ta kam thënë me fjalë
Nëse s’ta kam kënduar një këngë te dritarja
Nëse në legjendë nuk u bëra princi e vdiqa
Nëse nuk kalërova gjokun e bardhë e nuk të erdha kur yjet i lusje për mua
Nëse nuk t’u ngujova në ëndërr
Nëse nuk e këputa një copë qiell të ta vëja në ballë
Nëse lumin nuk e shterova për ta shuar etjen tënde
Nëse nuk u bëra tempullar për ta çliruar Jerusalemin
Dhe nëse kurrë s’ta solla kupën e shenjt të Krishtit
Nëse nuk e takova Mujin dha Zanat e s’pata fuqi
Nëse nuk e mblodha tërë kripën e detit për ta kripur jetën
Nëse krejt librat i hodha se nuk ma rrëfyen udhën drejt teje
Nëse në kupë të qiellit bërtita e s’të gjeta kurrë
Nëse shtegtova jetës e se pash përftimin tënd as hijen
Në asnjë bimë, në asnjë lule, në asnjë krah fluture

Nëse s’arrita të ta thoja se malli më kishte mbytur
Nuk ta thash se kur s’ishe asaj rrugeëqë eca po vdisja
Nëse nuk ta thash se çdo pemë që mbolla ia vura emrin tënd
Nëse s’të tregova se s’ishin nëntë muzat po mbete ti e vetmja
Nëse s’ta thash se në çdo libër të shenjtë veç emrin tënd doja ta gjeja
Nëse më pe të çmendur, i çmendur isha se flakë merrja për një puthje
Nëse më pe duke vdekur një shkretëtire për ujë, veç loti yt do më kthente

Për të ta thënë atë që s’ta thash
Për t’i gjetur arsyet përse më humbnin fjalët
Përse se kisha fuqinë e kryqtarëve dhe mençurinë e Salahudinit
Shpatën e Skënderbeut për t’i prerë gjërat
Por ti nuk ishe tokësore
Vije nga qiej të panjohur
Vije nga ëndrra që njerëzit s’i kishin parë
Nga thellësitë e vedave vije e fshehtësive të ndonjë haiku
Zhdirgjeshe në tokë me karrocën qiellore të ilirëve
Me rrufenë vrastare të Zeusit

Nga psalmet e Davidit
Nga Kënga e Këngëve
Nga të gjitha suretë
A në Talmudin e Babilonisë
Prandaj nuk ta thash dhe nëse s’ta kam thënë
E bëja se nuk mjaftonte fjala
Nuk mjaftonte as heshtja as bubullima
As shëlbimi as lutja
As bërja kryq as falja
Me le të heshtur një jetë
Me gjithë magjinë tënde mistike
Askush s’më
Ndihmoi të ta them
As Homeri, as Safoja, as Pushkini, as Fishta, as Naimi

Dhe a e di përse
Sepse asnjë fjalë e asnjë magji
Nuk mund ta ndalonte magjinë tënde
Ti e magjishmja…

ObserverKult