TË MBETESH FËMIJË, poezi nga Murteza Osdautaj
(poezi pandemike)
Të mbetesh në lojën e përjetshme
Të lundrosh në detin e amshueshëm të ëndrrave
E vargun e shpresave ta varësh rreth qafës si hajmali
Të futesh nën strehën e shtëpisë e të të pikojë pika
Me kërcellin e luleverdhave ta bësh një pip
T’i ndjellësh fluturat
E nga lëkura e shelgut burisë t’i biesh
Të të dëgjojnë qiejt
Të dalësh ispatë për ta mundur turrecin mbrëmjeve
Dhe t’i dëgjosh të gjitha përrallat e atdheut
Ta shikosh nënën e të qash mbrëmjeve për mundin e saj
Të ndiesh dhimbje deri në asht për mungesën e Babës
Dhe të betohesh para perëndive
Se do ta bësh këtë botë më të mire
Më fëmijërore
Më të butë
Të mbushur me plot dashuri e rrugë…
Dhe kur të gjitha dëshirat marrin një formë
Një ditë zgjohen të rriturit
Dhe ta shkelin kopshtin tënd
E fëmijërinë tënde të përjetshme
Të lënë asgjë më shumë se një trumcak të vrarë.
ObserverKult
Lexo edhe:
MURTEZA OSDAUTAJ: MERRI TË GJITHA, POR MOS MË THUAJ SE S’MË DO
Të gjitha merri, edhe qiellin, edhe bukën edhe hënën
Përbij të gjitha si një vrimë e zezë në gjithësi
Poezinë e plotë e gjeni KETU
