Musa Ramadani: Eritonë, deri kur do të më gënjesh?

musa ramadani:
©Fahredin Spahija: Musa Ramadani

Poezi nga Musa Ramadani

Të pres a të mos pres- kjo është çështja

Aq sa kam jetuar, Eritonë, s’mund të jetoj më
Do të isha më i lumturi njeri në botë
Sikur të më vrisje njëherë me të vërtetën
Që të mos jetoja me gënjeshtra gjithmonë

Të shpresoj a të mos shpresoj – kjo është enigma

Nëse je e pajisur edhe më me fuqi magjistareje
Derisa s’më kanë lënë sytë, veshët e mendja
Pse nuk m’i ngjall të vdekurit akoma pse
Të dashurit e mi që jetojnë veç në kujtesën time

Të jetoj a të vdes – zmadhohet prore pikëpyetja

Më tepër u kam besuar librave sesa njerëzve
Po edhe librat vetë njerëzit do t’i kenë shkruar
Është një kushtëzim tragjik si jeta e vdekja

Heshtja jote më thotë se je besnike e gënjimit
Përgjigjja, sido që të jetë, është shenjë vërtetësie

Pres, shpresoj edhe më duke vdekur përditë së jetuari.

ObserverKult  

———————–

Lexo edhe:

MUSA RAMADANI: NUK PAJTOHEJ VETËM ME VDEKJEN

Ndoshta ende vërtitet nëpër botë
Hija në të cilën e njohin Gilgameshin

E donte aq fort mikun e tij, Enkidunë
Saqë s’mund t’ia falte dot as mordjes

Tek zuri ta hante pa mëshirë vetmia
Shpresa e shpuri të marrë botën në sy
Dhembja ia mbyllte shtigjet një nga një

Çdo gjë ishte aq vonë për heroin
Me trup dy të tretat perëndi
E vetëm një e treta njeri

Bari i pavdekshmërisë asgjëkundi

Po të mos e takonte nimfën Sabita
Në botën e të vdekurve diku në udhëkryq
Nuk do të pajtohej me vdekjen e Enkidusë

Ndoshta ende vërtitet nëpër botë
Hija në të cilën e njohin Gilgameshin

Krejt çfarë kishte nxënë ai në jetë
Ishte aq e vogël, aq e paktë, aq e thjeshtë-

Nuk kishte fuqi të pajtohej me vdekjen.