E po largohu nga unë, Nirvanë, ik
Më duhet ta kërkoj vetveten këtu
Gjatë dy mijë vjetëve të shkuar
Ik, Nirvanë, largohu nga unë
Nëntoka ndryn shumë mistere
Diku do të shkëlqejë emri im i shkruar
Nirvanë, ik, largohu më, ik
Do të dal nga labirinti duke gjetur
Librin e lashtë të gjuhës sime të shenjtë
Më kot më vardisesh, Nirvanë, nuk të dua
Kam ende kohë deri në botën e përtejme
Në pyllin e jetës aq shumë punë për mua.
*Titulli i origjinalit: “Largohu, Nirvanë, ik”
ObserverKult
—————–
Lexo edhe:
MUSA RAMADANI: NUK E NJOH E NUK MË NJEH…AS EMRIN NUK IA DI!
Nga: Musa Ramadani
… nuk e njoh. Dhe nuk më njeh. Mbase ai mund të më njohë. As emrin nuk ia di. As ai jam i bindur nuk ma di.
Megjithëse ai mund të ma dijë. Po kjo nuk do të thotë se edhe nuk mund ta njoh. Ndoshta posa ta shoh: nga të ecurit, sjellja, lëvizjet a ndonjë veti tjetër. Jam i sigurt për këtë, sikundër jam i sigurt se frymoj, se nuk jam në ëndërr, se jam i vetëdijshëm për jetën time, se nuk jam krijesë e trilluar përrallash a rrëfimesh popullore… A do ta takoj?… Duhet ta shoh.
Të gjitha gjasat janë. Dhe mezi pres: as punën punë s’e bëj, as gjumin gjumë, e as jetën jetë, Ve tëm atë çast, orë e ditë e gjakoj. Për këtë shkak edhe ardha këtu, në këtë qytet, në vendlindjen e të të parëve dhe timen. Me padurim e pres orën e fatit.
Për të satën herë e bind veten: njeriu që pret diçka, që përfytyron, shpreson, gjakon, edhe ndonjë të keqe qoftë, ka arsye të jetojë është i vetëdijshëm për ndërrimin e ditëve dhe të netve, sogjon vërtitjen e stinëve, e ndjen përsëritjen e kohës në hapësirë…
Tesktin e plotë e gjeni KËTU
