Sa herë mendja më shkon të vjeshtohem
shpejtësisë së dritës më shfaqesh ti
zbret rrëmbimthi pranvershëm
mbush gjithë të çarat e etjeve
e s’lë asnjë pëllëmbë
ku vjeshta mund të pushtojë dritaren para meje
Andej e këndej mund të fryjnë edhe erërat më the një ditë
mund edhe të mbesin hapur padashje dritaret e stinëve të acarta
sytë e luleve mund të shohin lëndinave djerrina
e ne të qahemi prag një vere të panjohur
. . .
Veç kurrënjëherë në asnjë stinë
ne të dy s’do të përqafohemi duarsh të ftohta
syve tanë s’do u bie krahnezë kur shohim dritave të njëri-tjetrit
. . .
Nuk lindin ditë më të vjeshtta se atëherë
kur ti nuk kishe hyrë ende portave të shpirtit tim
ObserverKult
