Poezi nga Nazim Hikmet
Mos rro mbi këtë dhé
si qiraxhi
a si pushues në natyrë.
Jeto në këtë botë
si të ishte shtëpia e tyt eti.
Besoji grurit,
tokës, detit,
por mbi të gjitha duaj njeriun.
Duaj renë, makinën dhe librin
por mbi të gjitha duaj njeriun.
Trishtohu
për degën që thahet
për bimën që shuhet,
për kafshën e sëmurë,
por mbi të gjitha trishtohu për njeriun.
Të gjitha të mirat e tokës
ta dhënshin pa kursim gëzimin,
hija e drita
ta dhënshin pa kursim gëzimin,
katër stinët
ta dhënshin pa kursim gëzimin,
por mbi të gjitha
ta dhëntë gëzimin njeriu.
Shqipëroi: Zija Vukaj
ObserverKult
Lexo edhe:
NAZIM HIKMET: SYTË E TU
Poezi nga Nazim Hikmet
Sytë e tu, sytë e tu, sytë e tu,
Kur vijnë n’burg a n’spital,
Sytë e tu, sytë e tu, sytë e tu
e sjellin diellin gjithmonë,
si në të korrat në fund të majit
në Antali, kur agon.
Sytë e tu, sytë e tu, sytë e tu,
Sa herë përballë meje kanë lotu’
Krejt zhveshun më janë afru’
Si sy foshnje t’mdhaj e cullak,
Po gjithmonë tu’ u djegë n’flakë.
Sytë e tu, sytë e tu, sytë e tu,
Mos i turbullo sytë e tu,
O e lumtun fatbardhë
Sa ma t’kthjelltë e madhështorë
Aq ma shumë dinë me fal thesar…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
