Maram Al Masri: Mërgimtar
Ne, mërgimtarët
me barna qetësues jetojmë
atdhe na u bë Facebook-u
që na hap qiellin
për vështrimin tonë ngulur
në kufi.
Ne mërgimtarët
përqafuar flemë
me telefonat celularë
dhe nën ndriçimin e ekranit
të kompiuterit
të trishtë na zë gjumi
plot shpresa na gjen zgjimi.
Ne, mërgimtarët,
u sillemi qark shtëpive tona atje larg
si të dashurat
qark burgut sillen
me shpresë të shohin
hijen e të dashurit të tyre.
Ne mërgimtarët, nga sëmundje e pashërueshme vuajmë:
dashuria për një atdhe
të dënuar me vdekje.
© shqipëroi Maksim Rakipaj
ObserverKult
Lexo edhe:
CIKËL ME POEZI NGA MARAM AL MASRI: BURRAT QË S’MË DESHËN
Nga Maram Al Masri
Të fsheh poshtë jastekut tim
si një libër të ndaluar.
Dritat flenë
dhe zhurmat shugaten.
Atëherë të tërheq prej andej
dhe filloj
të të gris në copa të vogla.
* * *
Je kaq i ndryshëm prej atyre…
E veçanta jote!
Puthja ime
në buzët e tua.
* * *
Ai erdhi tek unë
me format e trupit të një burri
dhe unë e shpërfilla.
Ai tha:
Hapu!
Jam fryma e shenjtë
Pata frikë nëse nuk i bindesha
kështu që e lashë të më puthte.
Zbuloi
gjokset e mia të druajtura
me vështrimin e tij të ngulët
dhe më transformoi
në një grua të bukur.
Atëherë ai shfryu shpirtin e tij në trupin tim,
gjëmime dhe vetëtima
dhe unë besova.
Si kokërriza kripe
ndriçuan ata
pastaj u tretën.
Kështu u zhdukën
burrat
që s’më deshën.
* * *
Natën
rroke prej beli.
Puthi gushën si ç’më puthje mua
dhe mbaj në duar lodhjen e ditës
së saj shterpë.
Thuaji asaj nga ana ime
se është kaq e bukur
dhe e dëshirueshme
si ç’ishte ditën
kur e njohe për herë të parë.
Bëj dashuri me të
si ç’bëje dashuri me mua
deri sa zogjtë e saj të heshtur
të fillojnë- të çuçurijnë,
me gruan
që është
armikja ime.
Poezitë e tjera mund ti lexoni KËTU:
ObserverKult
