Shqetësime sentimentale
Nga Teresa Wilms Montt (Kili, 1893 – Paris, 1921)
XIII
Ndërsa valët e detit, kur fryn era, shtohen dhe rriten, pak nga pak, ato shtojnë edhe dhimbjet e mia, duke më lënduar shumë; atëherë, unë, me kokën në duar, futem në kujtime.
I kam zili ato qenie që nuk kanë të hanë, por që kanë atë pasuri të madhe, që gjithë bota mua nuk m’i jep dot.
Ata dikush i do; dikush i dëgjon me dhembshuri ankesat e tyre për jetën, dhe, mrekullisht, ndan me ta çaste të rralla lumturie.
Në vetminë e dhomës sime të gjumit nuk e gjej kurrë prova që ekzistenca ime të jetë e këndshme për dikë tjetër; nuk ka asgjë që më thotë: «Ji e qetë, se je duke jetuar në një zemër tjetër».
Nëse qaj, lotët e mi ngrijnë. Ata tashmë e dinë se askush nuk do të vijë t’i fshijë. Nëse dëshpërohem, me një vullnet tiranik, ngushëlloj vetë-veten.
Dhe kështu jetoj; gjithmonë e shqetësuar, gjithmonë vetëm, duke e gënjyer veten me iluzione që nuk i kam, si fëmijët që luajnë me kalin e tyre lëkundës, duke besuar se është kalë i vërtetë.
Çfarë i intereson botës të shohë një somnambul plot dhimbje? Nuk i preket zemra. Më tepër argëtohet, sepse, duke e parë, shuan kureshtjen.
Vetëm ai që ka shpirt, vuan; vetëm ai mund të kuptojë ngashërimet e dikujt tjetër dhe, me dhembshuri të thellë, shtrin dorën jetime të përkëdheljeve.
Netët janë aq të njëjta sa, e përhumbur, me kokën e përkulur, midis duarve, zhytem në kujtime…
Në shqip: Bajram Karabolli
ObserverKult
Lexo edhe:
