Jam grue që rreth kresë
lidhun kam ándrrat e mia
si busullë me kanë udhëzue të eci luginave
t’pushoj ndër hijen e lisave,
aty ku as shiu me stuhi nuk me lagë.
Si grue me ándrra lidhun rreth kresë
kalova shumë fusha,
blerinave i shtrydha gjinjët
nëpër shumë këneta u lagën ándrrat e mia.
Si grue kalova kambë zbathun
lumenjëve t’tërbuem,
stuhitë u munduen t’mi vjedhin ándrrat
më ngritën dhe më gjunjëzun shpesh,
ma vjedhën kunorën e mbretneshës
e prap ma kthyen valët e tërbueme.
Kanë kurue shumë plagë duert e mia me kallo,
që prej t’korrnave t’moteve s’u shëruen ma kurrë
e rinia jeme e krasitun ku flejshin yjet e përgjumun
më bani fajtore pse jam grua
një mbretneshë që nuk mujti me e ruejtë
kunoren e vet t’thurun vec me ándrra.
Po…po!
Një mbretneshë e skllavnueme
që jetoj nën hije lisash
pika e kohës m’pikon mbi krye
e kurrë naltësinë e tyne se preka!
Eca veç me ándrrat e mia t’nënshtrueme
si shikimi i një kaprolleje që ka ra n’pritë,
se jam veç grue
e grackë e kohës m’i lag e m’i terë ándrrat
sa herë që do.
Se jam veç grue!
