Dhe nëse pranvera do të harrojë të vijë përsëri,
Stinën ti e pikturove me puthjet e tua në sytë e mi.
I çele lulet në gjoks dhe lëndinë të bleruar më shndërrove,
Natën e errët të dhimbjes pas maleve e kaplove.
Dhe nëse pranvera do të harrojë të më zgjojë përsëri,
Afshin e tokës lehonë do sjellësh mes kujtimeve siç di ti.
Ia merr shpirtit nektarin për ta pikuar në të ëmblën dashuri,
Është e kotë të mohohemi edhe pse vuajmë në largësi.
Dhe nëse pranvera do arratiset pa trokitur si gjethe në dritare,
E qeshura do mbush dhomën me zërin tënd kanakare.
Ti për mua do mbetesh stinë që kurrë nuk do të mungosh,
Edhe nëse në fund të botës një ditë do të shtegtosh.
ObserverKult
