Poezi nga Oscar Milosz
Lëre të flejë në duart e mia kokën tënde të ëmbël:
Qershori rrënoja djeg në flokët e tu të verdhë,
Liana, diell i vjetër sipër sumbullareve.
Goja jote është një lulëkuqe mbi mur që u huan
Hijen e saj të vjetër e të mykur endacakëve.
Një këngë peshkatarësh në mavinë e deteve
Ja ç’është për mua zëri yt i përgjumur,
Zëri yt, mik i padukshëm e i menduar.
Zemra jote është shtrat’i luluar të djeshmesh të ëmbla,
Kambana e vakët e prehjes, e shurdhuar.
Një qiell i një vendi të vdekur prej kohësh
Këndon në sytë e tu-qielli i një toke të shkretë
Ku e zbehta Anabelë dhe Gaj de Ver
E d’Elormia dëgjojnë mes erërave të stuhishme
Tingëllimën e ëmbël të Tetorit në varrezë.
E ç’rëndësi ka se ti qenke imagjinare
Nga ato që nuk patën ekzistuar kurrë?
Vetmia ime e kopshteve të vjetër e të dashur
Është më pak e bukur a më pak magjistare
Se vjeshta jote me gjethnajën e përflakur?
Përktheu: Zimo Krutaj
*Titulli i origjinalit: “Imagjinarja”
ObserverKult
————————–
Lexo edhe:
OSKAR MILOSZ: SEPSE KAM FRIKË, SE KAM FRIKË NGA KTHIMI
-Dhe sidomos që e Nesërmja ku jam të mos e dijë-
Pyjet janë plot me kokrra të zeza, pyjet-
Zëri yt është si një tingull hëne në pusin e vjetër
Ku jehona, jehona e qershorit vjen të pijë.
Dhe që asnjë të mos thotë emrin tim atje poshtë, në ëndërr,
Kohërat, kohërat krejt janë përmbushur-
Si një dru i vogël që vuan kur ndjen limfën e parë
Është bardhësia jote në petka pa zhubër.
Dhe që rrënojat sërish prapa nesh të mbyllen,
Sepse kam frikë, se kam frikë nga kthimi.
Lulet e mëdha bardhoshe t’i ledhatojnë gjunjët e ëmbël
Dhe hija, hija është e zbehtë nga dashuria…
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU
