Na vështron një fëmijë i trishtë, si ti.
Për jetën që do të digjet në gjakun e tij,
Që jetët tona duhej t’i bashkonte.
Për ato duar, bija të duarve të tua
që të mijat duhej të vrisnin.
Për sytë e tij, të hapur mbi botën
Ku një ditë një lot tëndin do të shoh.
Unë nuk dua, e Dashur.
Që asgjë të na lidhë,
që asgjë të na bashkojë.
As fjala që në gojën tënde kundërmon,
as ajo çka fjalët nuk e thonë.
As festë e dashurisë që nuk patëm,
as ngashërimet e tua në dritare.
Dashurinë e detarit dua,
që puth e shkon.
Një premtim lë.
Por kurrë s’kthehet më.
Në çdo port, një femër e pret:
detari puth e shkon.
Derisa një natë me vdekjen shtrihet
në shtratin e detit.
Dashurinë që ndahet
në puthje, shtrat dhe bukë.
Dashurinë e përjetshme,
por që dhe kalimtare mund të jetë.
Dashurinë që të çliron
që të shtyn të kthehesh e të dashurosh.
Dashurinë e hyjnizuar që bashkon
Dashurinë e hyjnizuar që ikën e shkon.
S’do të magjepsen më sytë e mi në të tutë,
dhimbja, pranë teje, nuk do të më ëmbëlsohet.
Por kudo që të shkoj vështrimin tënd me vete do ta kem
dhe kudo të shkosh dhimbjen time do të kesh.
Isha yti, ishe imja. E çka tjetër? Sëbashku bëmë
një copë udhë tek kalonte dashuria.
Yti isha, imja ishe. Do të jesh e atij që do të të dashurojë,
e atij që do të korrë, çka unë mbolla.
Po shkoj. I trishtuar ndjehem: por gjithmonë kështu jam
nga përqafimi yt vij. Ku shkoj s’e di.
Lamtumirë një foshnje zemra jote më thotë.
Dhe unë lamtumirë i them.
Përktheu: Maks Rakipaj
