Poezi nga Pablo Neruda
Unë, ndoshta s’do jem, ndoshta s’mundem,
s’isha, s’pashë, s’jam:
ç’është kjo? E në ç’qershor, te cila pemë
u rrita deri tani, a do të vazhdoj të lind përsëri?
S’u rrita, s’u rrita, a vazhdoj të vdes?
Te shtëpia tjetër shkova,
te gruaja tjetër,
kudo,
pyeta për mua, për ty, për këdo:
e kur s’isha s’ishin as ne,
gjithçka qe fare bosh
se thjeshtësisht s’ish sot
qe dje.
Pse më kot kërkoj
te çdo portë kur ne s’jemi vërtet
se ende ndoshta s’kemi mbërritur?
Kështu arrita të kuptoj
që isha tamam si ty
e si gjithë bota.
Përktheu: Emil P. Asdurian
Lexo edhe:
PABLO NERUDA: KUR TË KAM TY, KAM ÇDO GJË…
Poezi nga Pablo Neruda
Në qoftë se sytë e tu nuk do të kishin ngjyrën e dritës së hënës
të një dite të plotë (ndërpritet këtu nga zgjimi i foshnjës-
dhe nis të shkruaj sërish pas 26 orësh)
të një dite të plotë mbushur me baltë, punë dhe zjarr
në qoftë se nuk do t’i kisha këtu lëvizjet e tua të hijshme, të shkathta si ajri
në qoftë se nuk do të ishte kjo javë kaq e kristaltë
jo vetëm prej çasteve të verdha të vjeshtës që kacavirret nëpër vreshta.
në qoftë se ti nuk do të ishe kjo bukë aromatike e hënës
gatuar me miellin që kam shpërndarë në qiell
oh, i dashur, unë nuk do të doja kaq shumë!
Po kur të kam ty, unë kam çdo gjë;
rërën në kum, kohën, pemën e shiut.
Gjithçka jeton që unë të mbetem gjallë
pa lëvizur të gjitha mund t’i shoh;
jetën tënde në çdo gjë që jeton.
Përktheu: Roland Gjoza
