Ka vorreza të vetmueme,
vorre të mbushuna me eshtna pa tinguj,
zemra tue kalue nji tunel
të errët, të errët, të errët,
si nji mbytje prej përmbrenda vdesim,
si me u ngulfatë në zemër,
si me ikë tue ra që prej lëkurës së zemrës.
Ka kufoma,
ka copa pllakash ngjitëse të ftohta,
ka vdekje në kocka,
si nji tingull i pastër,
si nji e lehun qeni,
tue dalë prej do fshatrash, prej do vorresh,
tue u rritë në lagshtinë si e qamja ose shiu.
Unë shoh, vetëm, ndonjiherë,
arkivole zie
që hapen me të vdekun të zbehun, me gra gërshetash të vdekun,
me bukëpjekës të bardhë si engjëj,
me vajza mendimtare të martueme me notarë,
arkivole tue ngjitë lumin vertikal të të vdekunve,
lumin e vredosun
për lart, me velat e mbushuna rrast prej tingullit të vdekjes,
të ngjeshuna prej tingullit heshtak të vdekjes.
Me tingullimin vjen vdekja
si nji këpucë pa kambë, si nji kostum pa njeri,
arrin me goditë me nji unazë pa gurë e pa gisht,
arrin me britë pa gojë, pa gjuhë e pa fyt.
Megjithatë hapat e saj tingullojnë,
e veshja e saj tingullon, e heshtun si nji pemë.
Unë nuk e di, unë njoh pak, e mezi shoh,
por besoj që kanga e saj ka ngjyrë manushaqesh të laguna,
manushaqesh të mësueme me tokën,
sepse ftyra e vdekjes asht e verdhë,
dhe shikimi i vdekjes asht i verdhë,
me lagshtinën akute të nji gjetheje manushaqeje
dhe ngjyrës së saj të randë dimni të dëshpëruem.
Por vdekja shkon gjithashtu nëpër botë e veshun si fshesë,
fshin dyshemenë tue kërkue të vdekun;
vdekja asht në fshesë,
në gjuhën e vdekjes tue kërkue të vdekun,
asht vorbulla e vdekjes tue kërkue fiellin.
Vdekja asht në shtretën:
në dyshekët e lehtë, në batanijet e zeza
jeton e shtrime, e papritun fryn:
fryn nji tingull të errët që mbush çarçafët,
dhe ka shtretën që notojnë drejt nji porti
ku asht tue pritë, e veshun si admirale.
Përktheu: Manjola Brahaj
