Poezi nga Pal Ndrecaj
Nga dritarja shoh pikat e dendura të shiut
që bien mbi asfalt dhe
si gjërat që refuzohen pa mirësjellje
imtësohen ngrihen përsëri
dhe më në fund bien plot dëshpërim
Të lavdishme janë vetëm ato përpjekje
që nuk thehen shpresash
dhe vazhdojnë me goditë me ngulm
atë koren e fortë
të padepërtueshme
që krijohet në vetëdijen tonë
mbi shtresën e njerëzores
ObserverKult
———————-
Lexo edhe:
PAL NDRECAJ: KANGË KRISHTLINDJESH
Baba na blinte rrobat ma të mira
nana bante ushqimin plot shije
prifti na fliste diçka për shpëtimin
ndonëse tash thur me tjera fije
simbolit të Krishtlindjes ia dua kuptimin
Shpirt i njerëzimit ngecur n’atë dakik:
gozhdë e çekiç rrahin në duet
mbi kokë t’çdo dashnie vringëllin nji kamxhik
secili gozhdon Shpëtimtarin e vet
Çdo ditë emigrime nga ishull i urtisë
plot kurthe e prita hapit për së mbari
dehje e qejf n’gjakun e zilisë
i duhet thash i duhet botës Shpëtimtari
Vrasës e të vramë n’ballë t’çdo historie
përmbytje t’pamëshira n’ato orë t’pamendshme
mjeshtrit ma me emën s’mbarojnë dot anije
që shpëton shpirtin
nga përmbytje e brendshme
Unë e shikova sot Shpëtimtarin n’sy
për pak venë t’shndërrueme më kishte marrë etja
tanë gaz m’përshëndeti: Paqja me ty
mua tha m’gjen përherë ke vetja
Sonte Shpëtimtarin tim dua me e ftu’
me i thanë vec lindu se të rris unë
s’la kan’ me t’vra as me t’kryqëzu
bashkë do të pagëzohemi në të njejtin
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU
