Poezi nga Paul Eluard
Ajo mbi qepalla më rri,
Me flokët në flokët e mi,
Ka formën e duarve të mia,
Dhe ngjyrën e syve të mi,
Kridhet hijes sime thellë
Porsi ndonjë gur në qiell.
Përherë hapur i mban sytë
Dhe mua s’më le të fle.
Ëndrrat e saj në mes të ditës
Diellin në avull e kthejnë,
Më bëjnë të qesh, të qaj, të qesh,
Të flas pa patur se ç’të them.
Përktheu nga frëngjishtja Alket Çani
ObserverKult
Lexo edhe:
PAUL ELUARD: ËSHTË NJË KOHË E ZYMTË, ËSHTË NJË NATË E ZEZË
Lotë nga qepallat, dhimbje të vajtuesve,
dhimbje të paskajme dhe lotë të tejpashëm.
Nuk kërkon asgjë, ai, nuk është i mpitë,
i trishtuar në burg dhe i trishtuar kur është i lirë.
Është një kohë e zymtë, është një natë e zezë
sa të mos ia besosh qoftë dhe një të verbër. Të fortët
bien, pushteti është në duart e të dobtëve,
dhe mbreti është në këmbë, pranë mbretëreshës së ulur.
Buzëqeshjet dhe psherëtimat, fyerjet kalben
në gojën e memecit dhe në sytë e qyqanit.
Mos prek asgjë! Këtu digjet, atje përvëlon;
këto duar janë për xhepat dhe ballnat.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
