Paulo Coelho: Dashuria është një pyll plot me kurthe…

10/02/2024 • 21:00

Dashuria është…? Çka është? Miliona përgjigje nga pikëvështrime të ndryshme e tërësisht individuale mund të marrim në këtë pyetje.
Por si e ka parë Paulo Coelho, përmes syrit të personazheve të tij në romanin “Buzë lumit Piedra u ula dhe qava”, mund ta shihni në fragmentin e mëposhtëm që ObserverKult ka zgjedhur për ju:

Paulo Coelho: Dashuria është…

Dashuria është si një pyll plot me kurthe. Kur do që të shfaqet, ajo lë të duket vetëm dritën e saj dhe na lejon të shquajmë vetëm hijet që krijon ky ndriçim.

“Shiko përreth”, tha ai. “Shtrihemi përtokë, të dëgjojmë të rrahurat e zemrës së planetit.”
“Jo tani”, iu përgjigja. “Nuk kam ndër mend të bëj pis xhaketën që kam veshur.”

Shëtitëm nëpër kodrina të veshura me ullinj. Pas shiut të një dite më parë, në Bilbao dielli i atij mëngjesi më jepte ndjesinë se po jetoja në një ëndërr. Nuk kisha as edhe një palë syze dielli, nuk kisha asgjë me vete, sepse mendoja të kthehesha në Saragozë po atë ditë. M’u desh të flija me një këmishë që ma huajti ai; bleva pastaj një bluzë pambuku afër hotelit, që të laja atë që kisha veshur.

“U mërzite duke më parë me të njëjtën veshje”, i thashë duke qeshur për të parë nëse një argument banal si ky do të më sillte në realitet.
“Jam i lumtur që ti je këtu.”
Nuk kishte folur më për dashurinë që kur më ktheu medaljonin, por dukej në humor të mirë dhe ngjasonte me një tetëmbëdhjetëvjeçar. Ecte bri meje, i zhytur edhe ai në agun e këtij mëngjesi.
“Çfarë do të bësh atje?” e pyeta duke treguar majat e Pirenejve në horizont.
“Përtej atyre maleve është Franca”, u përgjigj ai duke buzëqeshur.
“Di gjeografi. Desha të di përse duhet të shkojmë aq lart.”
Për një copë herë nuk tha asgjë, vetëm buzëqeshi.
“Që ti të shohësh një shtëpi. Mbase të intereson.”
“Nëse ke ndër mend të më shesësh ndonjë shtëpi, harroje. Nuk kam para.”

Për mua ishte e njëjta gjë si të rrija në ndonjë vend të Navarrës, si të shkoja deri në Francë. Sidoqoftë, nuk doja t’i kaloja ditët e festës në Saragozë.

“E sheh?” i thoshte truri im zemrës. “Je e kënaqur që ke pranuar ftesën. Ke ndryshuar dhe nuk e kupton ende.”
Jo, në fakt nuk kisha ndryshuar. Vetëm sa isha çlodhur pak.
“Shikoji këta gurë.”
Ishin të rrumbullakët, pa cepa. Dukeshin si guralecë deti. Dhe deti nuk kishte ardhur kurrë nëpër fushat e Navarrës.
“Këmbët e punëtorëve, të pelegrinëve, të aventurierëve u kanë dhënë këtë formë të gurëve”, tha ai,. “Dhe ato kanë ndyrshuar si vetë udhëtarët.”
“Nga udhëtimet i ke mësuar të gjitha këto?”
“Jo. Nga mrekullitë e Ringjalljes.”
Nuk e kuptova dhe nuk desha që ai ta thellonte këtë argument. Isha e zhytur në diell, në fushë, në malet e horizontit.
“Ku po shkojmë tani?, e pyeta.
“Asgjëkundi. Po i gëzohemi këtij mëngjesi, diellit, peisazhit. Kemi për të bërë një udhëtim të gjatë në makinë.”
Pas një mëdyshjeje, ai më pyeti:
“E ke ruajtur medaljonin?”
“Po”, iu përgjigja dhe fillova të eci me hap më të shpejtë. Nuk doja ta prekte këtë çështje, do të na e prishte gëzimin dhe lirinë e këtij mëngjesi.

Dikur, u shfaq një vendbanim. I ngjajshëm me qytetet mesjetare, ndodhej në majën e një kodre dhe unë, nga larg, mund të shikoja kambanoren e kishës dhe rrënojat e një kështjelle.

“Do të shkojmë deri atje lart?” e pyeta.
Ai ishte në mëdyshje, por më në fund tha po.
Gjatë rrugës, gjetëm një kishëz ku unë desha të hyja.
Nuk isha më e zonja të lutesha, por qetësia e kishave më qetëson gjithmonë.
“Mos u ndiej fajtore”, thashë me vete.”Nëse ai është i dashuruar, ky është problemi i tij.”
Më kishte pyetur për medaljonin. E dija që donte ta vazhdonte bisedën e barit. Por, në të njëjtën kohë, kishte frikë të dëgjonte atë që nuk dëshironte, prandaj nuk e çonte më tej bisedën dhe nuk e prekte këtë temë.

Ka mundësi që më donte vërtet. Por a do të mundnim ta shndërronim këtë dashuri në diçka të ndryshme, më të thellë.
“Qesharake”, mendova . “Po a ka gjë më të thellë se dashuria. Në rrëfimet e fëmijërisë, princeshat puthnin thithëlopën, që transformohet në princ. Në jetën reale, princeshat puthin princërit dhe këta shndërrohën në thithëlopa.”

të dua paulo coelho thenie proze observerkult

Të dashurosh do të thotë të komunikosh me tjetrin dhe të zbulosh tek ai një pjesëz të Zotit…

“Buzë lumit Piedra u ula dhe qava” erdhi në shqip nga Durim Taçe, botuar nga Toena.

Në pasthënien e librit thuhet se në çdo histori dashurie ka diçka që i afron protagonistët me përjetësinë, me të fshehtat e hyjnores, me thelbin e jetës.

Kjo mund të jetë një buzëqeshja, në një përkëdhelje, në një shikim a në një frazë mbase të lënë edhe përgjysmë, të dashuruarit dinë gjithmonë të kapin kumtet që u flasin zemrat për t’i drejtuar në shtegun e përkryerjes.

Por çfarë ndodh kur, në rininë e parë, një dashuri e madhe bëhet fli e druajtjes, atëherë kur fjalët nuk arrijnë të vijnë gjer në buzë dhe e ardhmja humbet midis ngjyrave vjeshtore të një lisi që zë gjithë sheshin?

E çfarë ndien kur, pas njëmbëdhjetë vjetësh, rigjen dashurinë dhe zbulon se ai po ecën në rrugën e shenjtërimit dhe është në gjendje të kryejë mrekulli?

Cilat janë mendimet dhe shpresat që gjëmojnë në mendje dhe që e ngrenë trupin në shkulme të qarash dhe të qeshurash?

Për Pilarin, ëndrra e të qenit pranë të dashurit duket se po tretet në ujërat e akullta të lumit Piedra, por nganjëherë edhe shtjellat, ujëvarat dhe guralecët e një rrjedhe lumi, së bashku me një zhurmë hapash pas shpine, mund të përcaktojnë të ardhmen dhe të të bëjnë të kuptosh që “të dashurosh do të thotë të komunikosh me tjetrin dhe të zbulosh tek ai një pjesëz të Zotit”.

Mbi autorin

Paulo Coelho u lind në Rio de Zhanero në vitin 1947. Është konsideruar një nga autorët jug – amerikanë më të rëndësishëm të dhjetëvjeçarëve të fundit. Veprat e tij, të botuara në mbi 120 vende të botës dhe të përkthyera në më se 47 gjuhë të ndryshme, janë shitur në më shumë se 27 milion kopje. Midis çmimeve më të fundit të marra nga autori është “Crystal Award 1999”, akorduar nga World Economic Forum.