Poezi nga Petrit Ruka
Nuk e di përse u ndamë,
Veç kur ktheve krahët ti –
Njëqind tigra hynë në zemër
Njëmijë krerë janë bërë tani.
Nuk e di përse u ndamë,
Tek një urë në Tepelenë,
Njëmijë ura ngrita pas,
Ato ura vetëm bien.
Bien njësoj si në legjenda
Që kërkojnë gjak flijimi,
Njëzet vjet kam i murosur,
Po nuk ndali dot rrëzimi.
Të kërkoj që njëzet vjet,
Natë për natë e ditë për ditë,
Ti me ç’flatra shkon kaq shpejt
Ngjitesh lart, tek perënditë.
Puthj’ e fundit nëpër shi,
Bredh akoma gjak më gjak,
Herë si thelb për lumturi
Herë si helm e si farmak.
Gaz a helm ia vlen të rrosh
Veç për atë çast të ngrirë,
Njëmijë tigra t’i durosh
Duke çjerrë e ulërirë.
Nuk e di përse u ndamë
Zoti po e di, ta thotë,
Unë nuk vdes pa një përgjigje
thinju varr, po e ke kot…
1988
————————
Lexo edhe:
PETRIT RUKA: TË SHOH TEK IKËN MAJË GISHTRINJVE…
Të shoh tek ikën majë gishtrinjve,
me turp, me zor dhe pak mëshirë,
tek derdh mbi plagë dy pika lot,
siç bën një panjë me pak rrëshirë.
Ka ngrirë në kthesën që s’ka Ardhje,
kjo shpina jote, – drithërimë,
“oh, mos kthe kokën me keqardhje!
të lutem, plot me përgjërimë!
Një ditë të gjithë e lëmë nga pas
të vjetrën strehë që ka zënë myshk,
tek një e re vrapojmë me gaz
që shpirt ynë të mos zërë ndryshk…
Dhe mos digj ditët me Mëdyshje
nxito të shkosh tek zjarr i ri,
e di që jam një zjarr pikture,
me pak thëngjij e më shumë hi…
POEZINË E PLOTË E GJENI KËTU
ObserverKult
