Poezi nga Petrit Ruka
Nuk di ç’të bëj tani me ty,
kur ndarja po pllakos me nge,
gjer dje më ishe ujë në sy,
tani një cifël qelqi je…
Si në një koma, me kordon
e me serume dhembshurie,
të dy e shohim tek firon,
kandil-i kësaj dashurie.
Nuk di ç’të bëj tani me ty,
ta shpall a jo, këtë mandate?!
Apo?!… Të të mbaj akoma…
siç mbajnë meitin për një natë?!
Se të shpalla, ja, …të vdekur,
s’kam një vend të të varros.
Ti do mpiksesh si pikë gjaku
në trutë e mi si një trombozë.
Të humbur?! S’ka kuptim aspak,
se jeta do kaloj- kërkim,
më thuani, qysh t’i vë kapak,
tabutit mu në trurin tim…
S’e di pastaj se si do gdhijë,
një mëngjez sërish prej burri
kafen në vetmi ta pish
sikur pi gllënjka vajguri.
T’i ketë prapë ky qytet
ato rrugë e ato bare,
ku je hije, mor i shkretë,
sikur hyn e del në varre.
Nuk di ç’të bëj tani me ty,
kur ndarja po pllakos me nge,
kam frikë mos ngelem me një sy
dhe shpirti më mban era dhé…
ObserverKult
Lexo edhe:
PETRIT RUKA: MBAHU, ZEMRA IME!
Mirëmbrëma, zemër! Tungjatjeta moj mike!
Je ende mirë, je në kembë, motra ime.
Gjersa mban si një depo e stërmadhe
Kaq helme,
Je goxha trime.
Bëj si të bësh edhe këtë faqe dimri,
Me gjithë këto rraqe dashurish
(Nga mola e vetmisë të grira,)
Me kufoma librash e grash të bukura,
Mbi mua të shtrira.
Mbahu, mushka ime. Hapi dyert.
Le te hyjnë stiva pikëllimesh të reja,
Le të shemben rafte kujtimesh me majë.
Dhe ëndrrat e mykura që i ha vetë dashuria,
Le ti hajë…
POEZINË E PLOTË E GJENI KËTU
ObserverKult
