Ajo përkulet mbi mua
Me zemrën e pastërvitur,
Që të shohë nëse e dua
Dhe humb plot besim në ëndrra.
Dhe nën retë e vockla të vetullave
Koka e saj dremit në pëllëmbët e mia.
Ku jemi vallë tani, ku jemi?
Jemi një e tërë e pandarë,
Të gjallë, të gjallë,
E gjallë, i gjallë.
Dhe koka ime rrëkëllehet në ëndrrat e saj.
Shqipëroi: Dritëro Agolli
ObserverKult
————————————–
LEXO EDHE: POL ELYAR: E GJALLA IME E VDEKUR
Poezi nga Pol Eylar
Në brengën time s’pipëtin asgjë,
Pres kot së koti, s’vjen njeri tek unë,
S’vjen ditën e s’vjen natën
Dhe vetë unë s’vij ashtu siç vija.
Nga sytë e tu u ndanë sytë e mi.
Besimin humbën edhe dritën humbën;
Të miat buzë u ndanë nga të tuat,
Të miat buzë u ndanë nga zbavitja,
Nga jeta dhe dëshira e dashurisë;
Dhe duart nga të tuat janë ndarë
Dhe s’mbajnë dot në gishta asnjë pupël;
Dhe këmbët janë ndarë nga të tuat,
S’çapiten dot e rrugë s’bëjnë dot.
Kështu na qenka thënë të shoh fundin,
Me fundin tënd;
Se jeta ime qenka nën pushtetin tënd,
Kjo jetë që më dukej pambarim,
E vetmja shpresë qenka varri im,
Ashtu si yti mes botës së shkujdesjes.
Kam qenë pranë teje, kam ftohtë me të tjerët.
Përktheu: Dritëro Agolli
