Poezi nga Visente Aleihandre
Po, të kam dashur si asnjëherë.
Pse të t’i puth buzët, kur dihet që vdekja është pranë,
kur dihet që të dashurosh do të thotë veç të harrosh jetën,
të mbyllësh sytë para të tashmes së errët
e t’i hapësh para kufijve rrezëllitës të një kurmi?
S’dua ta lexoj në libra një të vërtetë që ngjitet pak e nga pak si uji,
s’e pranoj pasqyrën që malet gjithkah më zgjasin-
shkëmb i zhveshur ku pasqyrohet balli im
i tërthoruar prej disa zogjsh që s’ua di kuptimin.
S’dua të shfaqem nëpër lumenjtë ku peshqit e ngjyrosur me të kuqen e jetës
sulmojnë brigjet kufij të dëshirave të tyre,
lumenj nga ngrihen ca zëra të papërshkrueshëm,
shenja që unë s’i kuptoj, mes kallamave tek rri shtrirë.
S’dua jo, s’pranoj, ta gëlltis pluhurin, tokën e hidhur, rërën e kafshuar,
atë siguri të jetuari me të cilin mishin kungohet
kur kupton se bota dhe ky kurm
vërtiten si ajo shenja që syri qiellor s’e kupton
S’dua, jo, ta ngre gjuhën e ta vërvis
si ai gur që thërmohet në ajër,
që thuhen qelqet e qiejve të pamatë,
pas të cilave askush s’e dëshon zhurmërimën e jetës.
Dua të jetoj një jetë si të barit të ashpër
si të duhisë, të dëborës, të thëngjillit përgjimtar,
si të së ardhmes së një fëmijë që ende s’ka lindur,
si të bashkimit të të dashuruarve teksa hëna nuk e di.
Jam muzika që, nën sa e sa flokë,
krijon botën në fluturimin e saj të mistershëm,
zog dëlirësie që me gjak e flatra,
në një gjoks të vuar vete të vdesë.
Jam fati që mbledh të gjithë ata që dashurojnë,
oqean i vetëm ku tërë rrezet e dashuruara do të vinë
qendrën e tyre për të kërkuar, të ngrehura nga rrethi
që si trëndafil i zhurmshëm e tërësor vërtitet.
Jam kali që ndez jelet e veta përballë erës lakuriqe,
jam luani nga krifa e vet i torturuar,
sorkadhja që i friket lumit mospërfillës,
tigri sundimtar që xhunglën e shkreton,
zhuzhinga e vogëlth që edhe ajo vezullon ditën.
Askush s’mund ta shpërfillë praninë e atij që jeton,
e atij që, në këmbë mes shigjetave si klithma,
nxjerr gjoksin e tejpashëm që s’e pengon vështrimin,
por që kurrë kurrë s’do të jetë qelq sado i tejpashëm qoftë,
se në i afrofshi duart, gjakun do t’i ndieni.
Solli në shqip: Aurel Plasari
ObserverKult
———————–
Lexo edhe:
VISENTE ALEIHANDRE: ISHE TI, DASHURI, DASHURI E MBRAME
Poezi nga Visente Aleihandre
Si lindi dashuria? Ishte vjeshtë.
E pjekur, bota
më s’të priste. Ti erdhe gazplotë,
lehtësisht bjonde, mbi lartësinë e kohës duke rrëshqitur.
Dhe unë të vështrova. Sa e bukur
m’u duke ashtu buzëqeshur, e gjallë,
përpara hënës së mitur, ende të parritur në ndajnatë,
pa dritë, por gjithë hir në ajrin e praruar, si ti
që vije mbi kaltërsinë, pa puthje,
por me dhëmbë të pastër, me padurim për dashuri!
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
