Një thesar letrar i dokumentuar përmes 20 mijë fragmentesh pllaka guri, mes tyre tekste matematikore dhe astronomike, madje dhe formula për të arritur pavdekësinë. Arkeologjia bëri të mundur shpëtimin e bibliotekës së pamasë të mbledhur nga perandori energjik Neo-Asirian
“Unë jam Ashurbanipal, mbret i fuqishëm, mbret i universit, mbret i katër pjesëve, mbret i botës”. Mbishkrimi, i cili u paraqit në dokumente të ndryshme të mbretërimit të tij, nuk ishte një ekzagjerim. Midis 669 dhe 627 p.e.s, monarku asirian ngriti dhe komandoi një nga perandoritë më të mëdha të njohura për njerëzimin deri atëherë. Nga perëndimi në lindje dhe në jug e në veri, Perandoria e Asirisë së Re shtrihej nën komandën e tij nga Egjipti dhe bregu Levantine (Liban e Palestinë) në kufijtë perëndimorë të Iranit të sotëm, dhe nga Azia e Vogël në shkretëtirën e hershme të gadishullit. Arabik.
Pushtuesi i Babilonisë dhe Egjiptit, shkatërruesi i Elamit, mashtrimi i Judenjve dhe i Aramejve, frenimi i Scythians dhe Cimmerians, ky monark, i cili në librin biblik të Esdras quhet “Asnappari i madh dhe i famshëm”, ishte një udhëheqës i mrekullueshëm ushtarak që komandonte ushtrinë Asiriane, makina më e fuqishme dhe e frikshme e luftës, për egërsinë e saj ekstreme dhe zgjuarsinë ushtarake, në të gjithë antikitetin. Por Ashurbanipal (në asirisht, Assur-bani-apli, do të thotë “Assuri është krijuesi i birit trashëgimtar”) ishte shumë më tepër. Një monarki studiues, i cili, në Nineveh, krijoi bibliotekën e parë të madhe shtetërore të botës antike dhe i cili, për shkak të interesit të tij për të rikuperuar gjurmët e kulturave dhe gjuhëve që tashmë ishin zhdukur, konsiderohet pararendësi i monarkëve të Rilindjes. Me pak fjalë, mbreti i parë i shkolluar i Lindjes së Afërt Antike.
Gjykata e pabesë asiriane
Me gjithë lavdinë që çuan në fitoret e tij dhe administrimin efikas të perandorisë, fillimet e Ashurbanipal nuk ishin të lehta, në një gjykatë në të cilën vrasjet midis të afërmve që aspironin fronin ishin të shpeshta. Lindur rreth vitit 690 para Krishtit. C., ishte djali i tretë i Asarhaddón. Babai i tij ishte një nga aspirantët për të pasuar gjyshin e tij, mbretin Sennacherib, në fronin asirian. Ai vendosi të caktojë Asarhaddon si trashëgimtarin e tij, i cili, nga frika e një komploti për ta vrarë, duhej të shkonte në mërgim në Babiloni, duke marrë me vete Ashurbanipalin e vogël. Këto ishin periudha të trazuara në Asiri.
Sennacherib u vra nga fëmijët e tij të tjerë ndërsa po lutej në tempullin e Nineveh, i cili filloi një luftë të shkurtër civile midis pretenduesve të Kurorës në të cilën mbizotëroi Asarhaddoni. Në atë kohë Ashurbanipal ishte rreth dhjetë vjeç. Djali i vogël u kthye në Asiri, ku u rrit në luksin e gjykatës, derisa babai i tij, duke u kthyer nga një fushatë në Egjipt, vendosi ta ndajë mbretërinë e tij në dy, duke e emërtuar Ashurbanipal mbretin e Asirisë dhe duke i dorëzuar njërit prej djemve më të mëdhenj, Shamash -shum-ukin, çmimin e ngushëllimit: Babiloni. Historianët ia atribuojnë zgjedhjen e Ashurbanipalit të qenit bir i një gruaje asiriane, ndërsa nëna e të lindurit të parë ishte babilonas. Para se të hipte në fron, Asurbanipal mori përsipër administrimin e Perandorisë gjatë mungesave të babait të tij, të angazhuar në fushata ushtarake.
Kronikat tashmë e portretizojnë atë si një monark shumë të interesuar për shkencën dhe letrat, dhe që i pëlqente të mblidhte pllaka me tekste historike. Gjatë gjithë jetës së tij ndau fitoret dhe aftësitë e tij ushtarake si një gjahtar luanësh dhe pasionin e tij për kulturën. “Unë kam zgjidhur probleme të vështira të shtimit dhe ndarjes, mund të lexoj shkrimet e lashta të Sumerit dhe gjuhën e errët të Akkad. Ndonjëherë, kam ndier zemërim sepse nuk mund t’i kuptoja mbishkrimet e kohërave para Përmbytjes”, shfaqet në një nga mbishkrimet e tij më të famshme.
“Ai ishte një estet, i ndjeshëm ndaj arteve, letërsisë dhe shkencave”, thotë Hartmut Kühne, profesor i Arkeologjisë në Universitetin e Berlinit dhe një nga ekspertët kryesorë në botë për Asirinë, për historinë dhe jetën. Në fakt, nga territoret e pushtuara, Ashurbanipal kishte sjellë dokumente historike, fetare, astronomike dhe shkencore (atëherë pllaka). Kështu, ai mori shkrime nga Babilonia, Nimrud, Borsippa… Në një letër ku shprehte dëshirën e tij për të mësuar rreth të kaluarës, Ashurbanipal i porosit të dërguarit e tij që të mbledhin “rituale, lutje, mbishkrime prej guri dhe çdo gjë tjetër që do të ishte e dobishme për mbretërinë”. Në një letër dërguar mbretit nga një prej emisarëve të tij, ai e informoi atë se po sillte “një pllakë të vjetër të bërë nga Hammurabi”.
Mbreti i informacionit
Me të gjithë ata, dhe me aspiratën e grumbullimit nën një çati të gjithë njohuritë e kohës, Asurbanipal krijoi “bibliotekën më të plotë shtetërore” që është e njohur për Mesopotaminë antike, sipas mjekut në Historinë e Lashtë Fernando Fernández Palacios, autor i veprave më tw plota shkruar në Castilian mbi këtë monark.
Autori nxjerr në pah “kuriozitetin e vërtetë për të kaluarën dhe njohuritë e ndryshme, të cilat do t’i shërbenin atij për gjëra të ndryshme: pohon autoritetin e tij përballë fuqive kishtare, kontrollon informacionin e ndjeshëm, posedon një monopol mbi dijen, pa harruar përbërësin e besëtytnisë që në këto perandori ajo mbizotëroi te shumë njerëz, si dhe qasja në astrologji dhe disiplina të tjera me rëndësi të madhe në atë botë”. Ajo bibliotekë u nda në tre lokacione në Nineveh, kryeqytetin e saj, një qytet që kishte 130,000 banorë dhe që, sipas profetit Jonas, “kërkoi tre ditë për të udhëtuar”, transmeton ‘konica.al’.
Në këto tre biblioteka janë gjetur rreth tridhjetë mijë pllaka kushtuar hyjnive, fesë, shkencës dhe letërsisë. Në 1853, kur u gjetën mbetjet e para të pallatit të tij, u gjet ajo që njihet si Biblioteka Asurbanipal, me 20,000 fragmente pllakash. Pak më parë, në 1849, ishte gjetur një bibliotekë e parë, dhe në 1927 u zbulua një e treta. Përmbajtja e të gjitha atyre u transferua në Muzeun Britanik.
Midis atyre dokumenteve, përveç kronikave të sovranit – llogari me vlerë të lartë letrare me atë që ndodhi gjatë mbretërimit të tij dhe ku u regjistruan fushatat ushtarake, – mbi të gjitha ka transkriptime të pllakave të shkruara në gjuhë tashmë të vdekura në atë epokë. “Të gjithë së bashku, këto pllakëza zënë më shumë se njëqind metra kub dhe për t’i botuar ato do të duheshin më shumë se pesëqind vëllime nga 500 faqe secila,” thotë profesori Fernández Palacios.
Gjuetar i thesarit kulturor
Njeriu modern i detyrohet Ashurbanipal dhe interesit të tij për të mbledhur njohuritë e kohës së tij mundësinë e hyrjes në një pjesë të mirë të trashëgimisë kulturore, shkencore dhe letrare të Mesopotamisë antike. “Megjithëse është e vërtetë që këto biblioteka janë krijuar tashmë në shekullin XIV para Krishtit. C. për të parët e tij, Asurbanipal intensifikoi detyrën e redaktimit, kopjimit dhe kompozimit, duke lancuar veten për të ‘gjuajtur’ tekstet e lashta dhe madje duke punësuar shkruesit të huaj. Atij i kemi borxh përpilimin më të madh të shkencës dhe letërsisë para-kristiane.
Misioni i tyre është i krahasueshëm me rolin e studiuesve dhe shkruesve arabë, të cilët në Mesjetë sollën në Evropë filozofinë dhe letërsinë greke”, shton profesori Kühne. “Ka vepra që nuk do t’i dinim nëse nuk do të ishin për bibliotekat e tyre,” thotë Fernández Palacios. Kështu, është përmes pllakave të tij që një asistent i Muzeut Britanik identifikon në 1863 Epin e Gilgameshit (një kryevepër të letërsisë Sumeriane) ose poezinë Enuma Elish mbi mitin e krijimit babilonas. Gjithashtu, ndër xhevahire të tjera, i vetmi që njihet si Pllaka e Përmbytjes është vendosur aty, një dokument para Biblës në të cilin përmendet një përmbytje universale, ose tekste matematikore dhe astronomike, madje dhe formula për të arritur pavdekësinë. Për fat të mirë, pas djegies së mëpasshme të pallatit, jo vetëm që këto vepra nuk u shkatërruan, por, duke u bërë prej balte, ato u poqën dhe e shumëfishuan rezistencën e tyre me kalimin e kohës.
Pushtuesi i pamëshirshëm
Gjatë mbretërimit të tij 42-vjeçar, një periudhë jashtëzakonisht të gjatë në atë kohë, Ashurbanipal punoi për diplomacinë dhe luftën në administrimin e perandorisë së tij. Pavarësisht të qenit i sëmurë, – në një rast, mjeku i tij kishte një imazh të mbretit të tërhequr për të mashtruar perëndeshën e të vdekurve, Ereshkigal – ai urdhëroi fushata të shumta ushtarake, duke udhëhequr disa prej tyre. Ana e tij kulturore bashkëjetoi me atë të një monarkie të pamëshirshme. “Kështu tregohet në relievin e betejës së lumit Ulai kundër Elamitëve. Ai i preu kokën mbretit dhe ia vari në një pemë në kopshtin e tij. Si lehtësim ai shihet me gruan e tij ndërsa ata shërbehen nga Elamitë, fisnikë të burgosur ”, detajon Kühne. Mbretër ose fisnikë të tjerë, të cilët ai i mundi, sollën kokat e tyre të ndara ose trupat e tyre të ruajtur në kripë.
Ose madje, i poshtëroi ata duke u vendosur qafore qensh. Shteti Asirian ishte një entitet ushtarak dhe mbreti i tij u caktua nga perëndia Assur për të zgjatur Perandorinë derisa ai pushtoi botën. Kështu, menjëherë pas pranimit të tij në fron, vetëm 21 vjeç, ai filloi dy sulme kundër Egjiptit, që e lejuan të pushtonte deltën e Nilit dhe qytetet e Memfis dhe Thebës. Sigurisht, disa vjet më vonë, pamundësia e administrimit të territorit bëri që ai të tërhiqet. Më vonë iu desh të shtypte kryengritjen e vëllait të tij të madh, i cili komandonte Babiloninë. Një rebelim, të cilit iu bashkuan praktikisht të gjithë rivalët e Asirisë: Akkadians, Kaldeasit, Arabët, Elamitët dhe njerëzit e Tokës së Detit. Pas katër viteve luftë dhe një rrethimi të pamëshirshëm të kryeqytetit Babiloni – mbishkrimet asiriane flasin madje për raste të kanibalizmit që ndodhnin atje – dhe qyteti ra.
Fisnikëria e qytetit u ndëshkua ashpër: u gjymtuan, iu hoq lëkura e gjallë dhe u flijuan si sakrificë. Sigurisht, slogani i dhënë nga Ashurbanipal ishte i qartë: biblioteka babilonase duhej të ruhej. Të dërguarit e tij mblodhën dhe kopjuan librat që ai i çmoi. Ashurbanipal ndëshkoi gjithashtu Elamin, perandorinë deri më tani të madhe, rivale të Asirisë, për mbështetjen e saj të revoltës. Elami u pushtua dhe kryeqyteti i saj, Susa, u shkatërrua në mënyrë të pamëshirshme. Të vrarët u masakruan dhe madje fushat u ujitën me kripë për t’i bërë ato jo-produktive. Asirianët kishin ushtrinë më të fuqishme dhe më të organizuar të kohës. Ishin ndër të parët që u siguruan luftëtarëve të tyre armë hekuri, mësuan betejat me kalë nga Skitët dhe zhvilluan motorë të shkëlqyeshëm rrethimi.
Përdorën kullat e saj sulmuese dhe ndeshjet e gjalla, pa ndryshime të mëdha, deri në Mesjetë. Për më tepër, ata ishin pionierë në luftën psikologjike. Kështu vepruan me dënimet e tyre të rënda. Kur një qytet mposhtej, e gjithë popullata masakrohej, u priheshin kokat, u hiqej lëkura ose shponin me shtiza të burgosurit. Në këtë mënyrë, mbretëritë e tjera mendoheshin dy herë para se të luftonin. Një metodë tjetër, në të cilën ata ishin gjithashtu pionierë, ishte shpërnguljet masive të popullsisë nga një territor në tjetrin. Megjithatë, edhe në mes të hakmarrjes së egër kundër Susës, u shfaq interes për historinë e Ashurbanipal. Ai urdhëroi transferimin në Asiri të një statuje të perëndeshës Nana që një mbret Elamit kishte sjellë nga Ur 1600 vjet më parë.
Ashtu si mbretërit e tjerë asirianë, Ashurbanipal ishte një dashnor i shkëlqyeshëm i luksit. Pallatet e tij ishin zbukuruar bukur, kishte kopshte të pamata dhe madje edhe luanë si kafshë shtëpiake pwr tw, një kafshë, gjuetia e së cilës përfaqësonte sportin e tij të preferuar. Pavarësisht se kishte një grua të preferuar, Ashurbanipal kishte një harem të madh, një pjesë e të cilit e shoqëroi atë në fushata të gjata ushtarake. Por, përkundër fitoreve të tij, Ashurbanipal lejoi një gjigant me këmbë balte.
Shumë historianë ia atribuojnë faktit se trashëgimia e tyre nuk ishte e lidhur mirë me faktin se mosmarrëveshjet mbi Kurorën çuan në një rënie të shpejtë të Perandorisë së Re Asiriane. “Lufta për pushtet me vdekjen e tij – besohet të ketë ndodhur në 627 para Krishtit. C. – Duhet të ketë qenë e ashpër, dhe prova e kësaj është kaosi që pasoi vdekjen e tij”, thotë profesori Fernández Palacios, i cili shton një faktor tjetër: “shtytje në lindje të Medëve dhe popujve të tjerë, së bashku me koalicionin e interesave midis babilonasve dhe egjiptianëve për t’i dhënë fund rivalit të tyre mijëvjeçar, përbën fundin e rrëmbyeshëm të Asirisë”. Në vitin 612 a. 15 vjet pas vdekjes së tij, një aleancë e babilonasve dhe medëve shkatërroi kryeqytetin e tij të shkëlqyeshëm. Në një mënyrë apo tjetër, u plotësua modeli i profetit biblik Zefaniah: “Zoti do të shkatërrojë Ninive dhe do ta bëjë atë një shkretëtirë të madhe”./Burimi: lavanguardia.com
