Poezi nga Robert Burns
Pranverë e qeshur, prapë ringjalli
Dimri plot teka, ik, fluturon
Rrjedh ujë i pastër, si kristali
E qiell i pastër, kaltëron
Agimi zbardh atje mbi malet
Në Perëndim deti flakë sikur merr
Çdo krijesë ngjallet, kur dita zbardhet
E unë ringjallem, për ty moj Bel.
Maji plot lule, plot Diell Vera,
Vjeshta e zverdhur, po troket pranë
Prapa vjen Dimri, si përhera
E prapë, Pranvera shpërthen për anë.
Ndërrohen stinët, jeta si valle
E kohën e vjetër, stina përcjellë
Në djallë vafshin, derte e halle
Kur të kam ty, e mirë moj Bel!
E përktheu: Servet Bytyçi
ObserverKult
Lexo edhe:
ROBERT BURNS: LAMTUMIRË ELIZA, O SHPIRTI IM…
Do të ikë nga ti Elizë e dashur
Dhe nga i dashuri vendi im
Fat i hidhur hodhi mes nesh
Një oqean pa fund që oshëtin
Le të gjëmojë oqeani i paanë
që na ndan me ty o dashuri
Po s’mund të ndajë ai jo kurrë
Shpirt e zemër që t’i fala ty…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
ObserverKult
Kliko edhe:
ROBERT BURNS: JE ENGJËLL QË KURRË S’DO TË HARROJ…
Nuk ishin jo dy sytë blu
Që zemrën ma bënë hi,
As fytyrë e saj e bukur
Që më mban peng në robëri.
Oh ish buzëqeshja e ëmbël rrush
E dëlirë e pafaj
Oh ç’më dogji shpirtin prush
Vështrim i fshehtë i saj.
U treta, nga frika i pashpresë
I përbuzur, i mohuar.
U treta, pikë shpirti s’do më mbesë
I mjerë, i dëshpëruar .
Poezinë e plotë e gjeni duke klikuar KETU
ObserverKult
