Ti m’ke braktisë, qofshin haram ndjenjat e mija…
Kur gjethet bijnë në vjeshtë dhe m’dukesh n’vaj natyrë
Për ty s’mundem me heshtë, si gjethja bahem n’ftyrë
E zverdhun dhe e ngrime, si barnat ne Kallnur
Po del kjo kanga ime ankuse thell n’krahnur.
Ti m’ke braktisë, qofshin haram ndjenjat e mija
Se larg dashnisë, t’lindi n’zemër pabesia,
Ke me u pendue, por at’her ka me qen’ vonë
dhe tuj lotue do t’vij nermen dashnia jonë.
T’kujtohen ty pranverat ah puthjet me pasion
Dhe fjaltë e tua nga hera kjo zemër si harron
Nëqoftse gjethet ranë të vyshkuna mbi dhe
At’her kam me besue se sa e pabesë ti je.
Ti m’ke braktisë, qofshin haram ndjenjat e mija
Se larg dashnisë, të lindi n’zemër pabesia
Ke me u pendue, por at’her ka me qenë vonë
dhe tuj lotue do t’vij nermen dashnia jonë.
Për mua lulet e verës nuk kan ma bukuri,
Jan’ vyshk n’qoshe t’pinxheres, të mjerat në saksi
As lot nuk kan t’i ngjallin, jan shterrur lot e rinisë
Veç kur më merr mu malli, i knoj un’ dashurisë.
Ti m’ke braktisë, qofshin haram ndjenjat e mija
Se larg dashnisë, të lindi n’zemër pabesia
Ke me u pendue, por at’her ka me qenë vonë
dhe tuj lotue do t’vij nermen dashnia jonë.
ObserverKult
———————-
