Shiu t’i ka larë flokët deri në rrënjë
e unë nuk t’ i kam parë
as shtrydhur e tharë
Ti je trembur përpak
në një gjethnajë diku je strukur
ke ndjerë dhe të ftohtë
Jam vonuar shumë për t’ marrë në gji, unë
për të falë pak ngrohtësi
Larg trete tash nuk e di as ku rri
apo në më ke fshehur dhe mua
aty diku për bri
Ngritem drejt skajit tek ai ftohës
që frigshëm rri n’ terr
diçka të lëngshme që m’ kthejll kërkoj
Një gotë me vetmi
shfaqet para syve të mi
e zemra nuk thotë: pi …
Dritaren e dhomës hap
në mos ke ardhur si puhizë
a rreze e ndrojtur hëne
Kopshtin e ka përpirë nata
si shikimin tim flokët tua të gjata
Krejt më duken të zeza
edhe pishat gjelbroshe edhe ai bli
asgjë e bardhë nuk duket pa ty
Janë zverdhur dhe yjet qiellit gri
Eja mos mbaj mëri
shtegun e zemrës sime ti e di.
ObserverKult
Lexo edhe:
SABIT RRUSTEMI: LEGJENDA PËR VORRIN E AJN(SH)ES
Nga Sabit Rrustemi
Askush nuk e di saktë që kur prêt ajo, aty, tek ai çarr, buzë udhe, atje lart në atë kurriz që shtrihet tutje përgjatë Kodrës Gatë. As mos prit të ta thotë kush. Se, nuk e di. Secili e ka me të dëgjuar. Njësoj si dhe unë…
Kapërcej Rekën e Zezë përmes një ure të drunjtë, ngritur vite më parë. Aty, te Mullini i Qerimit, i mbetur gërmadhë, me një grumbull gurësh, trerë të thyer si dhe tjegulla, mbuluar me dhe e dushk, aty buzë shpatit, merasë së katundit, asaj shkozine të thatë, të zalltë e përplot gjarpërinj.
Krejt rruga shkon ngjitas përpjetëzës, me zik-zake. E hëngër prej gumash traktorësh, kamionësh dhe rrëke ujërash të shiut. Kanë ngelur vetëm copëra gurëzish të thyer, të thërmuar, si dhe tek-tuk ndonjë shishe plastike uji.
Në çdo kohë, ajo udhë të djersinë. Si dimrit, si verës. Po e ece në këmbë, të djersinë ty, po e kalove kaluar, djersinë kalin…me makinë, e nxenë së tepërmi motorin. Dhe, e prishë atë freski ajri, aq të paqtë e të pastër.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
