Poezi nga Sabit Rrustemi
Thellë brinjës sime të majtë
është fshehur diku
nuk e prek as imja dorë
Vetëm e ndjej
( oh sa e ndjej )
as për të qindëtat e sekondës
nga mendja s’e largoj
Ajo
si një mëllenjë e egër Kosove
me zemrën e pa(k)thyeshme
s’ lëviz mësa ky mal i gurtë
As kur prej fjalësh e rrapëllimash
rrudhen e humbin sysh udhët
ajo s’del
Gjëmët e dhimbjeve të parrëfyera
i bluan im … im
si Mulliri Ynë i Hani dikur
Zemërthyer e përcjell
botën time të brendshme
nëpër pulsimet e mia e të saja
si e përbiron
E njëherë të vetme
sall njëherë
një gjysmë fjale
s’ma pëshpërit
Çka ‘t’i them
a ç’të bëj
Peng i një ëndrreje jam
Shtangem brenda vetes
dhe asaj hije që s’duket
e vetëm s’më le
Tashmë ma ka marrë zemrën
e shpirtin
frymë jete më është bërë
Nuk mund ta largoj
ta urrej
jo s’e jo
Çuditërisht
veç më shumë po e dua
… e do ta dua
ObserverKult
Lexo edhe:
SABIT RRUSTEMI: VDEKJES IA MBYLL DERËN KUR TË DUA
Dua të çlodhem deri në fund
përcëllimave të zjarrta
të syve të Tu
sa herë dal prej mjegullave kapluar
me krahnezë
apo vij prej fushave i larë në djersë
Dhe prej udhëve të largëta kur vij
ngrirë prej dimrave a shirave i qullur
deri në asht
aty do doja të shtrihem gjerë e gjatë
të rri
derisa ai zjarr moshe e dëshirash të flakta
t’më thajë e përthajë
dhe damartë më të skajshëm të jetës
t’m’i mbledh
t’m’i urtojë
e çmallë
Me një qiell sipri si ombrellë
dhe një qiell tjetër nën mua
që më merr e s’më lë vetëm
këtu e në n’amshim
vdekjes ia mbyll derën kur të dua
