Një ditë pas të nesërmes do trokasësh ti
portaleve të këtij shpirti ku me ëndje rri
Drynin do të ta lë te dorëza çelësin nën çati
shtyje shlirë derën trande atë zbrastësi
Te oxhaku i zemrës pos hirit ka dhe pak vetmi
aroma e luleëndrrës u shpërnda nëpër kaltërsi
Mureve të gurta grafite kohe lexo e vrragë
frengjive të trupit mungesat kullojnë plagë
Pluhuri i vargjeve trashet n’ vitrinë e në prag
u vonuan puhizat e buzëve s’ erdhën as me ag
Asgjë nuk ka mbetur si një ditë më parë
vetëm lotët e shpirtit ende nuk janë tharë
Po t’i ecë mos druaj nga ajo që e sheh
prej kujtimeve që shfaqen befas mos u zbeh
E djeshma që moti diku harresave ka ngelur
ëndrrat e të sotmes tej nesh janë shkepur
Një ditë pas të nesërmes si sot të dëftoj
etja ime për ty nuk u shua mbeti njësoj
