Udhës me korniza të blerta stinësh
rrethuar
hapat i kam harruar
atij shtegut që m’sillte në prehërin tënd
ku hije m’bënin floktë e tua
Qenka zhbërë fare dhe gardhi ku kërceja
ku shpesh më grisej këmisha
ajo lëkurë e panxirë prej dielli
për t’u shtrirë një grimë te rrënjët tua
Ajo dridhmë e prekjeve
ende më trandë
madje dhe në ëndërr
Sa këndshëm dukej ajo buzëqeshje
në sytë e mi
ajo tufnajë flokësh që miklohej ndjenjash
e prehje kërkonte poreve të këtij trupi
që drojshëm t’afrohet
pas sa e sa kohësh
E shijshme ishe për Zotin
kur m’pikoje duarve e m’i lëngëzoje buzët
fundvjeshtave në të sosur
Kujtimet e dikurshme ende vlojnë
këtyre shenjave
që nuk i shlyejnë as motet
Nuk jam më ai çapkëni
që edhe me hijen e vet shtyhej
cili më parë do të afrohej
trupit të të katrrisej
S’di pse t’i shprush plagët tash
Ti nuk ma falë braktisjen
harresën
e vonesën e ardhjes
Të ka ikur mendjesh edhe hija ime
edhe ajo shushuritje gjethesh kur vija
ajo shije e hershme e një të dashuri
Sa herë më shkunde thirrjesh
përmes ëndrrave
më kërkove e më prite me padurim
derisa u shterre si ajo bërthamë ftoni
aty te honi…
S’ke pse të më falësh
a të më lësh të prehem nën thinjat tua
mua që dalëzotësi yt s’u bëra
nga dhëmbi i pamëshirshëm i kohës
nuk të shpëtova
Thjeshtë si ai vrasësi i rrëfimeve
nuk më dilte shpirti
pa e parë mëkatin e pafalshëm
që ndaj teje bëra
ObserverKult
